Aciz...

-3-

Medyayı açarak okumanızı tavsiye ederim :)

بِسْــــــــــــــــــمِ اﷲِالرَّحْمَنِ اارَّحِيم

V.
Buraya siyah lüks arabasıyla ve ardından getirttiği eşyalarla mahallelinin dikkatini çektikten sonra günlerce belkide aylarca evden çıkmayarak kendini unutturmayı başarmıştı genç adam. Ama bugün, bugün o ayların üzerinden; dışarıya, sonbahar güneşinin vurduğu sokağa, çocukların oyun oynadığı, aşıkların sırnaştığı, camdan cama dedikoduların döndüğü mahalleye çıkmıştı.

Yüzündeki gözlerine tezat, karanlık ve üstündeki koyu kıyafetleriyle dışarıdan bakılınca her ne kadar göze hitap edilsede, bir kaç günde aylardır zayıf düşürdüğü bedeni tam anlamıyla toparlayamadığı belli oluyordu.

Kendinden emin yürüyüşü kusurlarını gizlerken kusursuzuyla karşılaşmıştı.
Ne yaptığını hep bilemediği bedeni şimdi de sahip olduğu iradeyi şaşırtmıyordu. Yavaşlayan adımları, alıkoymak istesede başka yöne çeviremediği güneşi, kendini geceye teslim etmeye hazırlanıyordu. Genç adamın korkusu büyürken karşısındaki manzara onu sakinleştirmeye yetiyordu.

Yanında iki küçük çocuk, kollarında çocukların seveceği türden yiyeceklerle dolu iki poşet olmasına rağmen yanındaki çocuklara aldığı şekerleri onların heyecanla bekleyen gözlerine karşılık uzatıyordu. Elinden şekerleri alan çocukların omuzlarına dokunarak ve genç adamdan yana dönerek kaldırımda yürümeye başladılar. Henüz onu fark etmemişti gecesi. Genç adam ne yapması gerektiğinden emin olamayarak olduğu yerde kas katı durmuş kendisine yaklaşmakta olan üç küçük çocuk ruhlu insanı ama bir istisnayı bekliyordu...

—————

Genç adamı sonradan fark ettiğinde ise hemen başını önüne eğerek adımlarını yavaşlatmıştı. Yanındaki çocuklarında karşılarındaki kişiyi merakla incelediğini fark edince gündüzün geceye olan hasretini sonlandırmadan genç adama baktı. Güneşli ama soğuk havaya karşın onu baştan aşağı siyah siyahlara bürünmüş gibi gösteren uzun ceketi içinde giydiği koyu kahve kazağını kapatıyordu. Evinde kısa süreliğine misafir edildiği komşusu olduğunu ilk günah olmadığını bildiği bakıştayken anlamıştı. Aklına dünkü gürültü geldiğinde yüz ifadesinde sorgulayıcı bir anlam peyda olmuştu. Sorgulamamak gerekirdi.

Dar olan kaldırımda karşı karşıya gelenlerden biri halen uyarı beklerken diğeri ona istediğini kısa süre sonra genzini temizleyerek vermişti. Genç adam etkisi altından çıktığı büyüden sonra özür dileyerek yana çekilmişti. İnatla gecesini elleriyle destek verdiği çocukların üzerinden çekmeyen kadın 'yapmadığı' hamlesinin sebebini bilemeyen, birinin farkında olmadan yüreğini yakmıştı...

Daha fazla dayanamıyordu, geceden mahrum kalmaya ve katil olmasına sebebiyet veren, dün geceki işittiklerinin anlamını bilmemeye dayanamıyordu! Cahil biri değildi Roshan, aksine yaşına göre oldukça bilgin ve görmüş geçirmiş biri kadarda sessiz, ağırbaşlıydı. Dün geceki duyduklarından etkilendiği şey, her ne kadar söylenenlerin eşlik ettiği sesin sahibide olsa, güneşini önündeki bulutların ardına saklayarak gizlemeye çalışmasının asıl sebebi duyduklarının yüreğine anlam veremediği kadar tesirli oluşuydu. Kabullenememişti, o tesiri sadece doktorunda ve ilacında arıyordu. Kim bilir; belki doktor bildiği doktor, ilaç bildiği ilaç değildi...

Leylim, ilacını yüreğine serinlik verenden almıştı. O biliyordu ki onun doktoru rabbi, ilacı da kuranıydı. Lakin bir tek kendisi bilsin istemiyordu, her ne kadar bu isteğini nefsine bağlayacak kadar temiz, imanı kadar tastikleyici olduğunu bilsede bu yolda araç olmaktan çekiniyordu. Ömrü ne kadardı ki yüreğine yolcu almayı kabul edebilirdi. İmanı tam olsun isterdi o da. Elinden gelen ise, Davut peygamber gibi "Allah'ım, senden seni sevmeyi, seni seven kişiyi sevmeyi, senin sevgine ulaştıran ameli isterim. Allah'ım, senin sevgini bana kendimden, ailemden ve soğuk sudan daha sevimli eyle." (Tirmizî, Deavât, 72) dua etmekti. O korkardı, sevdiğiyle imtihan olmaktan ve bir acize sevdalanmaktan... Tesellisini ise adı güzel, kendi güzel peygamber efendimizin (sav) "Kişi sevdiğiyle beraberdir." (Buhârî, Edeb, 96) sözünde bulurdu.