Μια βάρκα που τη λέγαν Όνειρα
πήραμε να πάμε απέναντι.
Χρησμό είχαμε απ'το Μάντη Τειρεσία
ότι ο λογαριασμός μας ήρθε έναντι.
Τη ραστώνη και την νοσταλγία,
τις πληρώσαμε παρέα.
Κι όλα ήταν ωραία
μέχρι που'ρθε μια βραδιά μοιραία.
Την ελπίδα για καπετάνιο
βάλαμε στο πηδάλιο.
Του πόθου το μουράγιο,
ψάχναμε δίχως Άγιο.
Το νερό του χρόνου μας βρέχει
Το μάτι άλλο δεν αντέχει
το δάκρυ ύπουλα ξεφεύγει
Μα το χέρι να φανεί, δεν το αφήνει.
Τ'άστρα σα ζάρια, ρίχνει απόψε ο Ουρανός
Ώρα του Άτλα, να παίξει με σειρά
Χάρτης νομίζαμε πως ήταν, και συμβολισμός
Μα τον έριξε ο Ήλιος στη πυρά.
Μια βάρκα που τη λέγαν Όνειρα
αγοράσαμε να πάμε μακριά.
Νερό άρχισε να μπάζει στα μισά
Στο τέλος, και τους δυο, έπνιξε η μοναξιά.
ΜΚ
YOU ARE READING
Μια Βάρκα που την λέγαν "Όνειρα"
PoetryΑντλώντας έμπνευση από όλα αυτά τα απλά πράγματα όπως η θάλασσα, τα τοπία, τα πουλιά, τα ηλιοβασιλέμματα, τα παιδικά (αλλά και εφηβικά), ανέμελα, αγνά καλοκαίρια που ζήσαμε όλοι όταν είμασταν μικροί και φυσικά, από τους αγαπημένους μου, αλλά από εκε...
