Σοκάκια ερημωμένα
κουτούκια ξεχασμένα.
Μούτρα σκυθρωπά
κι άνθη μαραμένα.
Πατζούρια κλειστά
Πορτέλα ξεχαρβαλωμένα.
Μάτια σκοτεινά
και ρούχα μπαλωμένα.
Το ποτάμι δε γυρίζει πίσω
φεύγεις και δε μπορώ να ζήσω.
Άπονη η καρδιά σου και φτωχιά
κάνει τη ψυχή μου, να παένει στη ξενιτιά.
Αναστενάζει ο αέρας
μαζί με το σπιτικό μας.
Δεν έχει πλέον ξαστεριά
σπαράζει το ριζικό μας.
ΜΚ
YOU ARE READING
Μια Βάρκα που την λέγαν "Όνειρα"
PoetryΑντλώντας έμπνευση από όλα αυτά τα απλά πράγματα όπως η θάλασσα, τα τοπία, τα πουλιά, τα ηλιοβασιλέμματα, τα παιδικά (αλλά και εφηβικά), ανέμελα, αγνά καλοκαίρια που ζήσαμε όλοι όταν είμασταν μικροί και φυσικά, από τους αγαπημένους μου, αλλά από εκε...
