Ekim Naz/Gerçek ailem(TAMAMLANDI)

Bölüm-9

Ay helüü👋👋👋
200 izlenmeyi geçmişizzz...
Oylamayı lütfen unutmayın okurken.
İyi okumalar.

......

Yemeyi bitirdikden sonra salonda oturuyorduk.Abimle dışarı çıkacağımı daha söylememiştim.Aslında abime de söylememiştim gelmesini.

Birazdan yazardım canım.

Yalınla olan sözlü atışmamızdan sonra benimle muhattap olmamışdı.

Buna bakışlarımla adamı bezdirdim desene.

Haklısın Manda.Ama o da bakmasaydı bende ona bakmazdım.Ama tabii ki,ben kazandım.

"Ekim,Eski gittiğin okul bizim eve uzak.İstersen liseyi bizim eve yakın yerde tamamlaya bilirsin."dedi Alp bey.
Aslında iyi olurdu.Birde burdan kalkıp eski evin yanındakı okula yürüseydim,herhalde 1saat falan yürümem gerekirdi.

"Tamam olur.Benim için sorun yok."

Lütfen bu saygıyı benimle konuşurken de yap,Ekim Naz.

Aşk olsun,Manda.Ben hep saygılıyımdır.

Aynen,kanka,aynen.

Tmm.

Abime yazmaya karar verdim bu sırada.

Siz:Abi,benim işim yok gelebilirsin.

Saniye bile geçmeden yazmaya başladı.

Ağam:Oldu fıstık 20 dakikaya ordayım.

Siz:Dikkatli ol.

Ağam:Hay hay.

Abimle sohbetimden çıkarak,gerçek hayata döndüm.
Her kes bana bakıyordu.
Kahretsin?!

Şimdi ne yapacaksın Ekim?

Direkt sohbete dalıyorum.

"Ben abimle buluşmak istiyordum.O yüzden abim birazdan geleceğini söyledi de"diyib Alp bey,Füsun hanıma baktım.

"Tabii Ekimciğim.Abinde gelsin bizde tam tanışırız hatta.En son pek iyi tanışma olmamıştı da"dedi Alp bey.

Ben izin vermez sanmıştım ama.

Neyse.

En son kendisi abime gürlemişti de.

Onu söylüyordu.

"Olur.Abimde tanışmak istiyordu zaten."

Yalannnnn!

Abim aksine burda kalmamı istemiyor bey baba!

"Abin mi?"dedi Yalın.
Yüzünde alaylı bir gülümseme vardı.

"Yani?"dedim.Çünki anlamamışdım.

"Abin diyorum.Gerçekten abin gibi mi?Yoksa sadece adı abi mi?"yüzündeki alaylı gülümseme ile bunları söylemişdi.
"Yalın!"diye uyardı Alp bey.

Ekim,bu sana galiba günde birisiyle dolaştığını ima ediyor.

Değil mi?

Ve ben buna cevabımı verirdim.
Yüzümde bir gülümseme yerleştirip,tek kaşımı kaldırdım.
Evet tek kaşımı kaldıra biliyordum.
"Lütfen laflarına dikkat et.Yoksa hakaretten sana dava açarım.Şahidlerim de var."dedim.

"Benim aileme kendine şahidlik mi yaptıracaksın?"dedi alayla.

"Telefonumdan ses kaydını açmadığımı nerenden çıkarıyorsun?"ve bingo aşırı iyi cevap!

Kaşları şaşkınlıkla yukarı kalktı.
Dumura uğratmıştım onu.
Hehehe....
Diğerleride şaşkındı.

"Naz'ım?"o sırada içeriden abimin sesi geldi.

Kafamı çevirdiğim gibi onu gördüm.Ayağa kalkarak,ona doğru gittim.Yanına geldiğim gibi bana sarıldı.Karşılık verdim.Ayrıldığımda bey baba ve hanım annenin kalktığı gördüm.

"Merhaba Emre oğlum.Hastanede pek iyi tanışamamıştık.Seni bu akşam yemeye davet etmek istiyoruz.Hem Ekim hakkında bize de bilgi verirsin he?"dedi Füsun hanım.

Abime baktığımda sıkıntılı bir nefes verdi.
"Tabii ki.Teşekkür ederim bu nazik davetiniz için Füsun hanım."dedi abim.

Kadınlara asla karşı kalamıyordu.Hep böyleydi.
Diğerleri ise abime bakarak kaşlarını çatmışdı.

Yalın bile.

Manyak.Kıskanıyorlar seni!

Yok artık Manda?!

Sen bilirsin inanma.

Galiba haklıydı.

Neyse.
"Ben abimle bir yere gidecektim de akşam yemeğine kadar geliriz.Olur mu?"dedim onlara bakarak.

"Tabi kızım git sen.Akşam yemeğine gecikmeyin ama."dedi Alp bey.

Kızım demişti.
Ayhhhhh.

Abime beni tutması için seslenmeliydim galiba.

Kafamı olumlu anlamda salladım.
Abim de başıyla onaylarken salondan dışarı çıkmaya başladık.
Abimin arabasına bindiğimde Yamaç'ın odasından arabaya doğru üzgün bir şekilde baktığını gördüm.
Üzülmüşmüydü?

Benim yüzümden mi?

O an kendimi iğrenç bir insan gibi hissettim.

Ama bu geziden dönerken ona bir şey almayı aklımda bir yere yazdım.Ve kendimi düzeltdim.
Abimle söhbet ederek gezimize başladık.

Ayhh heyecanlandım şimdi bir an.

Bakalım bu günüm nasıl harika geçicekti?

****

Merhabalar!

Az yazdım bir az..
Ama bundan önceki 800 kelimeydi bu 500 kelime oldu.

Lütfen rica ediyorum.

OYLAMAYI UNUTMAYIN!
Bays.👋