Ben Çisil. Anne karnında tespit edilen hastalığım yüzünden dünyaya gözlerini açtığı andan itibaren doktorlarla, iğne ve testlerle haşır neşir olmuş bir kızım. 15 senelik hayatımda hastalıklarımın azalması beklerken daha da artan hastalıklarım beni u...
Artık yavaş yavaş büyüyor, acının, bana yapılacak test ve ameliyatların farkına varıyor, daha çok korkuyordum.
Bu süreçte canımı çok yakan, işimizi zorlaştıran, sürekli azarlayan doktor ve hemşireler olduğu gibi anne merhametiyle, sıcak bir şekilde yaklaşan doktor ve hemşireler de oldu. Ve içlerinden birini ben asla ama asla unutmadım, unutamadım.
" Hemşire Merve Abla... "
Onu görmek için en iğrenç hastane yemeğini bile hızlı yer, en acı verici testlerde bile aklıma onu getirir, acıya dayanırdım.
Çocukken hastane ortamından dolayı çok sakin bir çocuktum. Elimde, kolumda, ayağımda serum, kimi zaman burnumdan mideme giden bir boru olurdu ve hareketlerim çok kısıtlanırdı. Ani hareketler bu aletlerin çıkarılıp tekrar takılmasına neden olabilirdi. ( nazogastrik sondayi, yani buruna takılan o borunun resmini alta bırakıyorum )
Ve hemşire Merve Abla o yıllarda benim bulunduğum eğitim ve araştırma hastanesinde staj yapıyordu. İlk geldiğinde o hastane servisindeki çocuklara ilk staj parasıyla bileklik ya da anahtarlık almıştı.
Hastane ortamı ve acılar beni içime kapanık biri yaptığından insanlarla pek iletişime girmeyi beceremiyordum. Ama Merve Abla beni çok değiştirdi... 🫶🏻
Bizim servisimizin 2 üst katında bir çocuk oyun alanı vardı. Annem beni sürekli oraya götüremiyordu. Ama Merve Abla günde en az 1 kez çocuk cerrahi servisinde yatan hastaları oraya toplu gezi gibi götürüyordu ve içlerinde geri kalmamak için her türlü acıya katlanıyor, her gün o anı bekliyordum.
Sonra ben taburcu oldum, o da stajını tamamladı. Ama bir gün tekrar hastaneye yatış için gittiğimde onu gördüm. Ama bu sefer hediye alan kişi o değil bendim.
Çocukken bana en sevdiği rengi (lacivert) ve şal yerine eşarp takmayı sevdiğini söylemişti. O gün kendime söz vermiştim. Yaşım kaç olursa olsun onu bulup o lacivert eşarbı hediye edecektim. Ve ettim...
Bu olay olduğunda 8 yaşındaydım. Onu tanıdığım zaman üstünden 4 sene geçmişti. Ama ben asla unutmadım ve 4 yaşında hastaneden taburcu olduğum an gittim onun için tüm harçlığımla lacivert bir eşarp aldım. Onu görürüm umuduyla hep hastane yatış çantamda o eşarp oluyordu. Ve o gün gelmişti
Onunla karşılaştık. Tam 4 sene sonra, aynı yerde, aynı serviste.
" Merve Abla Merve Abla, beni hatırladın mı? "
" Çisil? Kocaman olmuşsun kızzz "
" MERVE ABLAAAAAAA 🫶🏻🫶🏻 "
" Kuzum benim, ne güzel bir kız olmuşsun 🤍 "
" Merve Abla sakın nefes dahi alma, sana bir şey getireceğim!!! "
" Tuttum nefesimi, ben boğulmadan getirrr! "
"TAMAM BEN VALLA HIZLICA GETİRİCEM ODAMI BULAMIYORUM ŞU ANNNN "
