bir insanın ilk sesini, sonra yüzünü sonrasında giysilerini unuturmuşuz. bu doğru değil kar tanem. aylar bizi eskitmek için çabalıyor adeta, bilmediği tek şey benim ne kadar inatçı olduğum. kokuları unutmayız bir tek, seninle olduğum anların kokusunu hiç unutmuyorum. bazen kendimi atıyorum sokaklara, kayboluyorum sonra. o sokaklar seninle mutlu olduğum günler gibi kokuyor. dinlediğimiz şarkılar birbirini tekrarlıyor. o anlarda ölmek istiyorum, bana seni hatırlatan her an nefesimi kesiyor çünkü.
insan bir şeylerin kıymetini gerçekten de kaybedince anlıyormuş, bunu en ağır şekilde yaşayan da benim. bu ufak seri kendimi iyileştirmek ve sana olan özlemimi yazılara dökmek için yapılıyor. belki bir gün okursun, öğrenirsin üzerimde bıraktığın etkiyi böylece.
