Yalı Çapkını"Antep Fıstığı" (Sezon Finalinde)

24. Bölüm"Bitti..." (Sezon Finali)

Not: Bölümün başını ve sonunu, belirttiğim yerlerden şarkı ile okursanız daha iyi olacaktır. Sizden şu âna kadar yapabildiğiniz en fazla satırbaşı ve normal yorum istiyorum.. Lütfen hepiniz bölümü oylamayı unutmayın..
Çok uzatmak istemiyorum. O zaman bu sezon son kez iyi okumalar okurlarım..💚

Seyran'dan:

Biraz zaman geçmişti. Fakat Ferit'in hâlâ gelmemesi saçmaydı. Sonuçta yalnızca birkaç kutuyu bir yere koyacaktı, dönecekti. Lavaboya gitti desem, onun için bile fazla uzun bir süre geçmişti. Merak etmiştim... Ne yapabilirim sevdiğim adamı merak etmem gâyet doğaldı. Başına bir şey gelmesinden korkmuştum.

Bir bahaneyle hemen salondan çıktım, odamıza yöneldim. Endişeden kapıyı bile tıklatmadım. Zaten sorun değildi. Sonuçta burası ikimizin odasıydı değil mi?..

Ama nereden bilecektim sanki "bizim odamız" dediğim bu odada nişanlımın evin hizmetlisiyle öpüştüğünü?..

Kapıyı direkt açtım. Keşke açmasaydım... Ne görüyordum ben?.. Rüyaydı yine... Evet, rüyaydı tabii!.. Bekledim, uyanmayı bekledim. Yine gördüğüm saçma kabusun bitmesini bekledim. Bitmedi, bu sefer son bulmadı...

Geldiğimi yeni fark etmiş olacaklar ki gözünde yaşlarıyla onları izleyen bana döndüler. Şu an hayatımdaki en kötü ihaneti yemişim gibi hissediyordum... Sevdiğim adamdan yediğim ihanet...

(Şarkı başlangıç.)

"Seyran..." Dedi.

Nefret ediyordum ondan. Nefret duygusunu iliklerime kadar hissediyordun şu an. Evet, daha iki dakika öncesine kadar onu sevdiğimden onu merak ederken, endişelenirken şimdi içimde çok büyük bir nefret vardı. Çok büyük...

Kapıyı kapattım, arkamı döndüm. Merdivenden inecektim fakat bedenim, ruhum dayanamadı... Bu iğrençliğe içim el vermedi... Başım dönmüştü, karnıma sancılar giriyordu. Duvara dayandım. Kapı açıldı.

"Seyran! İyi misin!?" Dedi kolumdan tutarak.

"Bırak!" Diye bağırdım.

Öyle bir bağırdım ki içimdeki nefret sökülsün istedim. O kadar nefret ediyordum ki şu an ikisinden de! Ne kadar bağırsamda geçmezdi...

"Seyran gel, konuşalım! Yapma!" Dedi.

Güldüm.

Bir öncekinde de böyleydi değil mi? "İstersen Sultan Hanım gitsin, biz baş başa konuşalım?" Ne kadar aptaldım ben?.. Her defasında güvenmiştim ona. Her defasında... Bana ne dediyse inanmıştım... Aptaldım ben...

Sinirle ona döndüm.

"Her defasında aynı yönteme başvuruyorsun Ferit... Bu sefer yemem!" Dedim merdivene yönelirken.

Gözlerimdeki yaşlar isyan edercesine dökülüyordu...

Kolumdan sıkıca tuttu.

"Seyran! Geç, konuşacağız dedim!" Dedi bağırarak.

Sinirle odaya geçtim. Hemen bu evden defolup gitmek istiyordum. Ellerimi saçlarımın arasına geçirdim, sinirle nefes alıp verdim. Kapı kapanma sesini duyunca döndüm. Sultan pisliği gitmişti.

"Seyran, dinle beni..." Dedi.

"Neyini dinleyeceğim senin Ferit!? Yeni yalanlarını mı ya!?"

Göz yaşlarım yine akmaya başlamıştı bile...

"Ya ben nasıl anlamam ya!? Rüyamda gördüğümü söylediğimde yüzünden bile anlamadım! Salağım ben! Ama tebrikler! İyi kullandın beni! Başardın Ferit Korhan!" Dedim bağırarak.