Love in the Halls

Chapter 9

Chapter 9

Umalis na ako sa bahay nila Ethan, at kinagulat ko na hindi niya ako hinabol. I thought you were different, Ethan. Akala ko lang pala. Ang gulo-gulo mo, hindi na kita maintindihan pa.

Matapos ang eksena na nangyari sa gitna ng hapag kainan nila, hindi man lang niya ako kinamusta.

He didn't even asked about my feelings, instead, he put himself first. The man in my dreams would never do that, and I guess Ethan was never been the man in my dreams. The man I wished for is the one who always choose others before himself, i mean, i know we must put ourselves. Pero if I were him, I would ask  myself kung okay lang ba ako sa nangyari na 'yon. Kung nasaktan ba ako.

"Hindi man lang niya ako pinagtanggol sa parents niya, I expected too much in this relationship. Akala ko ay iba si Ethan eh." sabi ko habang naglalakad pauwi galing school. Nakaramdam ako ng galit, lungkot, at disappointment.

Habang naglalakad ako, napansin ko ang mga tao na masayang nag-uusap at nagtatawanan. Pakiramdam ko ay nag-iisa ako sa mga pinagdadaanan ko. Sa isip-isip ko, naglalaro ang mga tanong na: "Bakit ba ganito ang nangyayari sa buhay ko? Bakit hindi ako masaya tulad ng iba?"

Hanggang sa makarating ako sa bahay. Sa pagpasok ko sa pintuan, nadama ko na agad ang tension sa paligid. Naririnig ko ang mga sigaw at bangungot mula sa loob ng bahay namin. Agad akong nagmadali papunta sa kwarto ko, pero hindi ko maiwasang mapansin ang mga basag na salamin at mga gamit na nasa sahig.

"Ano na naman ang nangyayari?" bulong ko sa sarili habang binubuksan ang pinto ng kwarto ko. Sa loob, nakita ko sila Mommy na nag-aaway. Their eyes were full of anger and sorrow.

I walked towards my mother, with tears in my eyes. "Mom, what's going on?" I asked, dread in my voice.

"We just had an argument. Aksidente na nasira ang ibang mga gamit mo," sagot ni My, na puno ng hinanakit.

Napahawak ako sa dibdib ko, na puno ng sakit at pagkabahala. Hindi ko inakalang dadagdag pa ang problema ko sa bahay. Pero sa gitna ng lahat ng 'to, may isang bagay na malinaw sa isip ko - kailangan kong maging matatag.

"Akyat na po ako,"

Pumasok ako kanina, hindi niya lang ako siguro nakita dahil nasa library ako. Nalaman niyang nag ditch ako ng class. Hindi ko rin naman kasi tinitignan phone ko buong araw.

Tinignan ko ang phone ko at doon ko lang napagtanto na may mga hindi ako nasagot na mga tawag at messages galing kay Ethan. Nararamdaman ko ang kaba at pag-aalala sa dibdib ko.

"Paano ko ba 'to hindi napansin? Hindi ko alam na may mga tawag at text pala si Ethan," sabi ko sa sarili, na puno ng pagsisisi.

I decided to talk to Ethan about what happened. During our conversation, we couldn't help but mention the little fight that Ethan's mom and I had.

"Ethan, I'm sorry if I didn't answer your calls. I didn't notice because I was busy studying. But I also had other things going on," I said, full of regrets. Totoong na-busy na talaga ako, hindi ko na rin alam saan patungo 'tong buhay ko.

Ethan stopped what he was about to say. "What else are you going through? What happened?" Ethan asked, dread in his voice.

I hesitated if I should talk about the little fight between me and his mom. But in the midst of my doubts, I noticed the worry in Ethan's eyes. Hindi ko gustong magpatuloy ang misunderstanding namin.

"Ethan, something bad happened between me and your mom. I understand her but we have our disagreements. And she didn't understand me," I admitted, full of understanding.

Napatingin si Ethan sa phone niya, na puno ng pag-aalinlangan. "Bakit hindi mo sinabi sa akin? Edi sana ay nakapag usap pa tayo nang maayos at hindi na natuloy pa ang misunderstanding natin. I thought you agreed to her na maipakasal ako kay Ava," sabi ni Ethan, na puno ng panghihinayang.