İLAÇ OL YARALARIMA | Barış Alper Yılmaz

0.6

.Yavaş yavaş gözüm açılıyordu.

Ama üstümde bir ağırlık vardı.

Tenimde oldukça sıcak.

Ateşim mi vardı?

Hasta mı oluyordum?

Yok gerçekten üzerimde ağırlık vardı.

Taş yığını gibi.

Kafamı çevirip arkama baktım.

Barış kollarını bana sarmıştı.

Bacağımı bacakları arasına almış sıcak nefesini ensemde hissediyordum.

Şuan Barış'ın kokusu burnuma harika geliyordu.

Ama kalkması lazım maçı vardı.

Geç kalması çok büyük sıkıntılara yol açabilir.

Kısık seslerle fısıldadım.

"Barış, Barış uyan geç kalacaksın."

"Hı?"

"Uyan diyorum ve lütfen üstümden kalk yoksa birazdan öleceğim."

Hı hı diyip kollarını üzerimden çekti.

Ama uyumaya devam etti.

Telefonum olmadığı için Barış'ın telefonundan saatte baktım.

Saat 9.43'tü.

"Sen biraz daha dinlen. Saat kaçta kaldırayım seni?"

"Saat kaç?"

"10'a geliyor."

"Yarım saat içinde kaldırırsan mükemmel olur."

Uyumaya devam etti.

Bende mutfağa geçip kahvaltılık birşeyler hazırlamaya başladım.

Ne yediğini bilmiyordum.

Sporcu olduğu için diyet yapıyor olabilirdi.

Risk atmak istemediğim için yumurta kırmaya karar vermiştim.

Fakat yine bir sıkıntı vardı.

Bu Barış yumurtayı göz yumurta şeklinde mi seviyordu yoksa omlet halinde mi?

Off.

İkisinide yapmaya başladım.

Yumurtalar ocaktayken domates ve salatalık doğramaya başladım.

Dolaptan kahvaltılıkları alıp masaya koydum.

Saate baktım.

Artık Barış'ı uyandırmam gerekiyordu.

Odasına girdim.

"Barış kalk artık geç kalacaksın."

"Off,tamam geliyorum."

Kafamı sallayıp mutfağa tekrar geldim.

Bardağıma çay doldurdum.

5 dakika sonra sonunda gelmişti.

"Ooo ne kadar güzel bir şey sabah uyandığında kahvaltının hazır olması. Sen olmasan büyük ihtimalle sadece çay içip evden çıkacaktım."

"Afiyet olsun."

Kafasını salladı çünkü hemen yemeye başlamıştı.

"Yumurtayı nasıl seversin bilemedim hem peynirli omlet hemde göz yumurta halinde yaptım umarım seviyorsundur."

"İkisine de bayılırım. Ellerine sağlık."

"Çayı demli mi içersin ben pek demli sevmiyorum sana nasıl koyayım?"