Οι παιδικές μας αναμνήσεις!

~4~

Εκείνη η σχολική χρονιά είχε φτάσει στο τέλος της. Ενώ μεγάλο κεφάλαιο διάρκειας έξι χρόνων επιτέλους έκλεινε! Παρόλο που το είχαν σκεφτεί πολλές φορές και ανυπομονούσαν τελικά εκείνο το κεφάλαιο ήταν το πιο όμορφο της ιστορίας τους!

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\
Είχαν πάει από το νωρίς στον τότε παράδεισο που σήμερα είχε εξελιχθεί σε κόλαση!

Δεν ήξεραν τι θα έκαναν, πώς θα περνούσαν εκείνη την τελευταία μέρα ή αλλιώς εκείνες τις τελευταίες παραγράφους εκείνου του κεφαλαίου...

Μία περίεργη ατμόσφαιρα είχε κατακλύσει τον χώρο! Η αβεβαιότητα για την επόμενη χρονιά, ο φόβος να παράλληλα ο ενθουσιασμός για την νέα αρχή! Η αντίστροφη μέτρηση που τότε φαίνονταν μακρινή αλλά τελικά ήταν πολύ πιο κοντά απ'ότι πίστευαν....

Άραγε θα έμεναν ενωμένες? Όχι μόνο οι τέσσερις τους, αλλά όλοι μαζί? Με τους συμμαθητές που είχαν παίξει μεγάλο ρόλο στις ζωές τους! Όπως και να το κάνεις ήταν έξι χρόνια... Έξι πανέμορφα χρόνια τώρα που το ξανασκέφτωμαι!

Ο τελευταίος αποχαιρετισμός με τον δάσκαλο τους, που τους είχε συνοδέψει εκείνη την τελευταία τους χρόνια! Το τελευταίο αντίο μέχρι νεοτέρας, αφού δεν γνωρίζαμε αν θα συνεχίζαμε εκείνο το μονοπάτι της γνώσης όλοι μαζί!

Αντίο στον δάσκαλο μας, αντίο στην διευθύντρια που μας μάθαινε μαθηματικά , αντίο στην γλυκιά κυρία του κυλικείου που άντεχε όλες τις βλακείες μας! Αντίο στο πηγάδι που καθόμασταν όλες μαζί, αντίο στο υπόστεγο στο οποίο ζήσαμε τόσα πολλά! Αντίο στον κάτω όροφο που άκουγε τις φωνές και τα παιχνίδια μας τους χειμώνες! Αντίο στις κερκίδες μας που είχαν γίνει πολλές φορές πεδίο μάχης! Αντίο σε εκείνο το πεζούλι που παίζαμε όλη η τάξη μαζί! Αντίο στους μικρότερους φίλους μας που τώρα θα έπρεπε να κάναμε υπομονή για να ξαναδούμε! Αντίο σε όλες αυτές τις όμορφες στιγμές που είχαμε ζήσει εκεί!

Τουλάχιστον έχει μείνει κάτι από εκείνον τον παράδεισο... Οι παιδικές μας αναμνήσεις!

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\

Κάποια στιγμή μας φώναξαν στην μεγάλη αίθουσα. Το άγχος κορυφώνεται καθώς δεν ξέρουμε τι μας περιμένει! Μπαίνουμε μέσα, καθόμαστε, ακούμε την διευθύντρια να μιλά!

Παρόλο που ξέραμε ότι είχε μάθει τον λόγο της απ'έξω καθώς τον ίδιο έλεγε κάθε φορά για εμάς ήταν σημαντικό να την ακούσουμε εκείνη την μέρα. Και ακόμα αν τότε δεν ήταν, σήμερα είναι!

Μας φώναξαν έναν έναν, σηκωθήκαμε ένας ένας, μας έδιναν συγχαρητήρια και μας έδιναν κάτι χαρτιά ενώ μας ζήτησαν να υπογράψουμε σε ένα άλλο βιβλίο! Η πρώτη υπογραφή της ζωής μας! Δεν ξέρω πως να περιγράψω τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, σίγουρα όμως ήταν μοναδικό συναίσθημα!

\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\~\
Νοσταλγία! Αυτή είναι η μόνη λέξη με την οποία θα μπορούσα να περιγράψω το πώς ένιωθα γράφοντας αυτό το κεφάλαιο! Η παιδική ηλικία είναι η πιο όμορφη τελικά, τώρα που το σκέφτομαι....
Αντίο ❤️❤️❤️