İlk yazdığım bu kitabı size sunmak istiyorum...
Her şeyin sona erdiğini düşündünüz mü hiç?
Yaşamanın bir anlamı kalmadığını?
Umudunuza sımsıkı sarılmak isterken itildiğinizi düşündünüz mü?
Lavin sessizliğiyle bilinip duyulmayan çığlıklarıyla savaşıy...
Ailesi tarafından sevilmeden büyüyen çocuklar şüphesiz ki sevgisizlikle hayatları boyunca savaşmak zorunda kalacaktır.
Tek bir gün bile yüzünüz gülmediyse Ailenizin evinde hayatınız boyunca mutsuz olacağınıza inanırsınız.
Ama unuttuğunuz bir şey vardır *Mucizeler*
Gece boyunca uyuyamadığım bir güne uyanmıştım birkaç gündür olduğu gibi.
Kahvaltıya yardım ederken Asiye ablanın bana söylediği şey yüzüme tokat gibi çarptı.
"Kızım bu akşam istemen var hemen bitsin kahvaltı beraber akşam için bir şeyler hazırlayalım"
----------------------------
Kahvaltıdan sonra konağı temizlemeye başlamıştık. Başım sürekli dönüyordu kaç gündür yemek yiyemediğim için.
Şimdi ise annemle odamdaydık.
Giymemi istediği kıyafeti giymek istemiyordum.
"Giy şunu rezil etme bizi artık evleniyorsun kabullenmek zorundasın."
"Anne nolursun bırak en azından kıyafetlerime karışmayın sanki severek evleniyormu gibi davranmayın."
"Ne yaparsan yap baban üzerinde başka bir kıyafet gördüğünde de böyle konuşursun."
Odamdan çıktığında kapıyı çarpmasıyla yerimden sıçramıştım. Babamın yapacaklarını biliyordum ama umrumda değildi.
İsteyerek evlenseydim kırmızı elbiseyi giyerdim ama şuan böyle bir şey yoktu.
Banyoya girip sıcak bir duş aldım. Duştayken akan gözyaşlarım beni boğuyordu. Kim bilir o evde neler yaşayacaktım nasıl ezeceklerdi beni.
Banyodan çıktığımda dolabıma baktım siyah bir diz üstü elbise vardı üstüne de siyah bir şal aldım. Giyinip ayaklarıma da siyah babet giydim.
Oups ! Cette image n'est pas conforme à nos directives de contenu. Afin de continuer la publication, veuillez la retirer ou télécharger une autre image.
Böyle düşünebilirsiniz
Saçlarımı kurutup şalı başımda tel toka ile sabitledim. Yine morluklarımı kapatacak şekilde makyaj yapıp gözlerimi sürme sürerek ön plana çıkardım.
