Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar. ✬ ...
İnanamıyordum.
Kulaklarımın işitmiş olduğu şeylere inanamıyordum.
Ben. Hiçbir. Şeye. İnanamıyordum.
Gözlerim sonuna kadar açılırken nefes alış verişlerim düzensizleşmeye başladı.
Senin o kızın yüzünden oğlum öldü lan benim.
Kızın yüzünden oğlum öldü.
Kızın.
Kızın. Yüzünden. Oğlum. Öldü.
Ölmek.
Eve doğru adımlayıp anahtarımı titreyen ellerime rağmen hızlı bir şekilde çevirerek kapıyı açtım.
Kadro: annem, babam ve abimden oluşuyordu.
Abim öfkeyle ve şaşkınlıkla karışık annemle babama bakıyordu.
Kafasını hafif çevirince mavi irisleri irileşti.
"Almina?"
Daha deminki acı bakışlarım buza dönmüştü. "Abi?" dedim hissiz bir şekilde.
Dönüp annemle babama baktım. Babamın gözlerindeki nefreti görmek bana bir şey hissettirmedi. Nedenini bilmiyordum. Anneme baktığımda sertçe yutkundu.
"Anne?"
"Efendim?"
"Babama niçin tokat attın?" dedim gözlerimi kısarak.
"Senin için-" dediğinde güldüm. Hatta kahkaha attım.
"Benim için? Ah, sanmıyorum. Beni bu derece sevmezken bana söylenilen iki söz için babama vurma gibi bir cesaret gösterdiğini zannetmiyorum." Bomboş bir ifade ile suratına baktım.
"Tamam. Evet yani senin için değildi. Ben senin için kılımı bile kıpırdatmam."
"O zaman neden vurdun?" Abimle babamın bu konuşmaya şahit oluşunu biliyor, umursamıyordum.
Sessiz kaldı.
Neden? Neden sessiz kalıyorsun da iki kelime de olsa konuşmuyorsun? Neden susuyorsun?
Onu boş verdim. Zira umursayacak hâlde değildim. Ettiği lafların ne anlama geldiğini sormam gereken bir babam vardı.
"Baba?" dediğimde bu kelimeyi ona söylememden iğrenir gibi bir hâli vardı.
