Arkadaşlıktan Fazlası /HyunLix

2. Bölüm

Dersin bitmesine son 4 dakika kalmıştı. Kendi kendime düşünüyordum "Acaba yanına gidip onunla tanışmalı mıyım? Bu çok çocukça mı olur ki?" Buldum! Teneffüste bir yere giderse onu takip edip yanına gidecek, orada onunla tesadüfen karşılaşmış gibi yapıp tanışacaktım.

Beklediğim an geldi, ders bitti. Çok şanslıyım ki tam da istediğim gibi bir yere gitmek için kalktı. Nereye gidecekti acaba? Bir saniye, ne!? Bu olamazdı. Sanırım bir rüya görüyordum. Biraz sonra alarmım çalacak ve beni uyandıracaktı. Gerçekten de bu yaşanıyor muydu? Bunu anlamak için bileğimi sıktım. Gerçekti! Gerçekten de oluyordu bu! Ne mi oluyordu? Yanına gidip tanışmak istediğim çocuk benim yanıma geliyordu! Ya da başka birinin yanına gidiyordu fakat ben yanlış anlamıştım.
Yanıma gelip masamın önüne geçti.

"Selam!"
Anlamaz bir ses tonuyla yanıtladım;

"Selam?"

"Seni rahatsız mı ettim? Kusura bakma, istersen hemen gidebilirim"

Daha ilk saniyeden bu kadar kaba mı davranmıştım?

"Hayır hayır sorun yok. Sadece okulun ilk gününden sınıfın en havalısı olduğunu düşündüğüm çocuk karşıma geçip benimle konuşunca biraz garipsedim o kadar."

Bu dediğim şey için pişman olacaktım sanırım.

"Öyle mi görünüyorum? Yani bu bence çok güzel bir şey"

İkimiz de gülüştük. Gülüşmesin ardından sordum;

"İsmin Hyunjin'di değil mi?"

"Evet Hyunjin. Sen de Felix olmalısın?"

Dedi soru sorar gibi.

"Evet" dedim "Felix ben. Tanıştığıma memnun oldum."

"Ben de. Sana okulu gezdirmemi ister misin? İlk teneffüs kahvaltı arası olduğu için 30 dakika. Daha çok zamanımız var yani."

"İyi olur"

"Hadi gel"

Yerimden kalktım ve yanına gittim. Çok heyecanlanmıştım. Sanki onunla tanışmak istemem onun içine doğmuş, benim yanıma o gelip benimle o tanışmış gibiydi.

"Burası bizim kattan bahçeye çıkış kapısı. Bahçemiz pek büyük değil ama yine de olmamasından iyidir" dedi hafif gülümseyerek.

"Burası gayet iyi bence. Geçen seneki okulumun liseliler için bahçesi yoktu. Ve bizim de başka bahçeye çıkmamız yasaktı. Sadece okulun terasına çıkabiliyordum."

"Gerçekten mi?" dedi garipser bir şekilde.

"Gerçekten"

Aramızdaki bu sohbet çok hoşuma gitmişti. Onunla konuşmak bana çok uzun süre sonra büyük bir huzur vermişti sanki. İçimde bir mutluluk hissi oluşturmuştu.