Τέργκερον

3

<<Τα υφάσματα τα έχω στα δεξιά>>

<<Ευχαριστώ πολύ>> απάντησε η Νάιρα.

Είχε βγει από νωρίς πριν καν ανατείλει ο ήλιος. Πριν ξεκινήσει τη βάρδια της της είχε ανατεθεί να παραλάβει κάποια υφάσματα που θα χρησιμοποιούνταν για να ραφτουν εκλεκτά φορέματα για τις κυρίες της άρχουσας τάξης που ζούσαν μέσα στο κάστρο. Περπατώντας με το τεράστιο ξύλινο κιβώτιο στα χέρια της  παρατηρούσε τους υπόλοιπους ανθρώπους που άρχιζαν τη δουλειά τους. Δεν ήταν ευχάριστη η δουλειά της, αλλά προσπαθούσε να παίρνει μια μία τις μέρες και να κάνει υπομονή. Εξάλλου θα μπορούσε να βρίσκεται σε πολύ χειρότερη κατάσταση. Ναι μεν οι υπηρέτριες που υπηρετούσαν στο κάστρο δούλευαν σκληρά και πολλές ώρες, αλλά τουλάχιστον το εισόδημα έφτανε για ένα πιάτο φαι το βράδυ και ακόμη η φύση της δουλειάς περιείχε μια σταθερότητα.

<<Έφεραν στρατιώτες σήμερα το άκουσες;;>> ακούστηκε ένας άντρας στην αγορά που είχε διάλογο με έναν άλλον.

Η Νάιρα έκανε έναν μορφασμό αηδιας. Αυτός ο ετήσιος θεσμός και οι ιδεολογίες των ευγενών που έπρεπε να υπηρετήσουν οι νέοι στρατιωτιες την αναγουλιαζαν. Όταν έφτασε στο καστρο, παρέδωσε τα φορέματα στις βασιλικές μοδίστρες και κατευθύνθηκε προς τον χώρο εστίασης των υπηρετριών ώστε να της ανατεθούν οι δουλειές της ημέρας.

<<Εσεις οι 5 πάτε να καθαρίσετε την αίθουσα δεξιώσεων. Τη θέλω πεντακάθαρη. Σε 3 μέρες θα γίνει γιορτή με αφορμή τους νέους στρατιώτες που θα μπουν στη φρουρά του Βασιλείου>> πρόσταξε η κυρία Πελς.

Η κυρία Πελς ηταν η υπεύθυνη γιατί τις υπηρέτριες. Η Νάιρα τη θεωρούσε στριφνή και απαιτητική, που δε χάριζε τίποτα στις υπηρέτριες, αλλά από την άλλη τη δικαιολογούσε καθώς είχε μια μεγάλη θέση ευθύνης και αν κάτι δε πήγαινε καλά, θα έτρωγε το κεφάλι της. Είτε μεταφορικά είτε  κυριολεκτικά.
Αφού πήραν τους κουβάδες και τα πανιά, κατευθύνθηκαν προς την αίθουσα. Η Νάιρα πρόσεξε τη δυσκολία της μικρότερης υπηρέτριας, ενός 7χρονου κοριτσιού, να κουβαλάει το κουβά της, καθώς χυνόταν λίγο νερό όσο περπατουσε.

<<Ρίμπα μου>> της είπε απαλά η Νάιρα.

<<Θες να μου δώσεις τον κουβά σου;>>

<<Όχι, μπορώ να τον κουβαλήσω! Είμαι μεγάλο κορίτσι>> απάντησε αποφασιστικά.

<<Ήθελε να με ξεκουράσει>> είπε χαμογέλαστα η Σαρν, η μητέρα της Ριμπα.

<<Μα τι καλό και δυνατό κορίτσι>> είπε η Νάιρα.