"DISOBEY"

CHAPTER 4: RUN

"Thank you." Saad niya

"Nandito ako tuwing kailangan mo ako." Saad ko

Isang araw ay pinaalis ako ng kanyang ina pagkatapos ng isang buwan, at bumalik ako sa pagtitinda ng kandila.

Gayunpaman, palaging lumalabas si layla para kausapin ako, kaya hindi ako nalungkot. At maging si ate Lyra ay kilala na siya.

Hindi niya ito gaanong nagustuhan, ngunit iyon ay dahil sa sobrang sungit niya. Sa kauna-unahang pagkakataon, ay dahil kay layla, hindi naging masama ang pakiramdam ko. Isang araw, kinuwento ko pa sa kanya ang tungkol sa buhay namin.

"Naku, marami ka nang pinagdaanan, Stella. I feel so guilty na pinaalis ka ng nanay ko. Sorry talaga." Saad niya sa malungkot na tono

"Kasalanan ko naman kasi. Ang ginawa ko lang ay makipagtsismisan sa iyo. Hindi mo ba naaalala?" Natatawa kong sabi

Tunatawa kami habang pinapanuod ang Fountain.

"At hindi mo ba naisip na tumakas?" Tanong niya na ikinabigla ko

"Oo, siyempre, ngunit wala kaming sapat na pera para gawin iyon"  Saad ko sakanya.

"At paano kung sabihin ko sa iyo na matutulungan kita? " Saad niya na ikinahiya ko bigla.

"No, never. I won't accept any money." Saad ko sakanya dahil nahihiya talaga ako.

"Hindi hindi. Gusto ko ring tumakas sa mga magulang ko, pero ayokong mag-isa. Kaya naisipan kong sabihin sa inyo ni lyra ang tungkol dito. Maaari tayong tumakas nang magkasama at maging malaya. Ano sa tingin mo?" Nasiyahan ako sa sinabi niya kasi sakanya ko naramdaman ang pagmamahal ng isang matalik na kaibigan.

"Sigurado ka ba talaga, layla? " tanong ko sakanya at baka nagbibiro lang siya.

"Hindi pa ako naging sigurado sa anumang bagay sa aking buhay." Saad niya na nag-aalinlangan.

Gayunpaman, nang sabihin ko kay ate Lyra , hindi siya sigurado tulad ni layla.

"I don't know, Stella. We could get into trouble."Saad ni ate Lyra

Ate Lyra naman, ito lang ang pagkakataon nating gawin ito. Kung kaya ni nanay, tumakas, kaya natin. Deserve din natin ang magandang buhay na malayo kay Daddy.

"Well, kailangan nating maging lubhang maingat" Saad niya na naniningkit ang mata

After that, our plan started. We riced as much money as we could with layla help. And some weeks later, I went to the train station and bought train tickets to Sweden to leave in two days.

"Sweden? That's where?" Saad ni ate Lyra

'Yeah, I hope she's still there ate Lyra" Saad ko sa malungkot na tono.

"Our mother Sinabi ko na sa iyo ang tungkol sa kanya, hindi ba? Kung minsan, pinadalhan niya kami ng mga postcard mula sa Sweden at..."Hindi ko na natapos ng sumabat siya.

"Gusto mo bang hanapin siya? " Saad ni ate Lyra

"Oo, pero hindi natin alam kung gusto niyang matagpuan natin siya."Saad ko na maiiyak na

"Kung pinadalhan ka niya ng mga postkard na iyon, dapat may dahilan ito, hindi ba?"tanong ni ate

"Yes ate lyra" Saad ko sa kaniya

Ngumiti kami ni ate lyra kay layla. Siya ay talagang mabuting kaibigan. Dumating ang araw at sinabi namin ni ate kay tatay na magtatrabaho kami habang sinabi ni Cielo sa mama niya na pupunta siya sa mall. Isang maliit na backpack lang ang dala namin na may ilang damit, kaya walang maghihinala. Nagkita kami sa train station at tumingin sa akin si layla at binigyan ako ng matamis na ngiti. Nang paparating na ang tren, hinawakan ni lyra ang kamay ko.

"Layla, ano sa tingin mo ang ginagawa mo?! May babaeng tumakbo papunta sa amin at hinawakan ng mahigpit ang braso ni layla. Sa tingin mo ba makakatakas ka na lang sa bahay ng ganyan? Ano bang nangyayari sayo?"

"You and dad are always fighting, and you only talk to me to tell me to study. You guys never really pay attention to me. " Saad niya na dismayado dahil Hindi kami nakatakas.

"Who put those ideas in your head? Was it her? I knew she'd be a problem." Saad ng mother niya na galit na galit.

"Police, police!" Tawag niya sa mga police at ipinahabol kami.

"Leave them alone. They didn't do anything Mother! Have pity on me! Pls!I'm sorry that I disobey you mother!   Umiiyak na Saad niya"

Tumingin siya saamin at sumigaw, "Run! Faster!

Dali Dali kaming tumakbo at nagtago.