" Phi Mhok !!! "
ရှုပ်ထွေးနေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်ကြားထဲမှာ Day ထိုနာမည်ကို အော်ခေါ်ဖို့ကြိုးစားနေမိသည်။ သူ့ဘေးမှာရှိတဲ့အရာတွေအားလုံးက ဝေးဝါးလျက်။ သူအကူအညီတောင်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့်လည်း လူတွေက သူ့ကို အနားအကပ်မခံသင့်တဲ့ ရာဇဝတ်သားတစ်ယောက်လိုမျိုး ရှောင်ဖယ်သွားကြသည်။ Day က အဲ့ဒီလူရဲ့နာမည်ကို ထပ်ကာထပ်ကာအော်ခေါ်နေခဲ့သည်။
တုန်ရီနေတဲ့သူ့ခြေထောက်တွေကို ထိန်းရင်း မရင်းနှီးတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ အဆုံးသတ်ကို မရောက်နိုင်ဘဲ လျှောက်လှမ်းနေရသည်။ သူ့စိတ်အာရုံတစ်ခုလုံးဟာ လုံးဝဗလာဖြစ်နေပြီး ဦးတည်ရာတွေကိုတောင် မတွေးတောနိုင်တော့။ သူ့အမြင်အာရုံမှောင်လာတာနဲ့အမျှ သူ့စိတ်ထဲမှာ အကြောက်တရားကို ခံစားလာရသည်။ ဒီလိုနဲ့ သူ အိမ်ကို ပြန်နိုင်ပါတော့မလား ? သူ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့မလဲ ?
" Day !!! "
သူ့နားထဲမှာ တစ်ယောပ်ယောက်သူ့နာမည်ကို ခေါ်လိုက်တာ ကြားလိုက်ရသည်။ အသံက ရင်းနှီးနေပေမဲ့ အသံရဲ့လားရာကို သူရှာလို့မတတ်။ ပတ်ဝန်းကျင်မှာရှိတဲ့ဆူညံမှုတွေက သူ့အာရုံခံစိတ်ကို ရှုပ်ထွေးအောင်လုပ်နေသည်။ Day ခြေတစ်လှမ်းနောက်ဆုတ်လိုက်ကာ သူလာခဲ့တဲ့ဘက်ကို ကြည့်ရန် ကြိုးစားလိုက်သည်။ သူက သူ့စိတ်ထဲ မှန်တယ်လို့ထင်တဲ့ဘက်ကို ပြေးသွားလိုက်ပေမဲ့လည်း အဲ့ဒီဘက်ဟာ လမ်းမှန်မဟုတ်ခဲ့။
အသံပျောက်သွားပြီးနောက်မှာ သူဟာ ခြေလှမ်းကို ရပ်တန့်လိုက်ပြီး လာရာလမ်းကို ပြန်လှည့်ဖို့လုပ်လိုက်သည်။ သူတွေ့ရသမျှကတော့ အမူအရာမဲ့နေတဲ့ လမ်းသွားလမ်းလာတွေဖြစ်ပြီး ဘယ်သူ့ကိုမှ သူ့အပေါ် အာရုံရှိမနေခဲ့ဘူး။
အခုချိန်မှာ သူ့ကိုယ်သူ မျက်စိမှိတ်ကာ အပြေးပြိုင်ရသည့်ပွဲ၌ဝင်ပြိုင်ရန် မျက်လုံးကိုပိတ်စည်းခံထားရသည့်လူပမာ ခံစားနေရသည်။ အခိုက်အတန့်လေးတစ်ခုစာလောက် စိတ်သက်သာရရစေသည့် တစ်ခုတည်းသောအသံလေးကိုလည်း အဆုံးသတ်မှာ သူမရှာနိုင်ခဲ့။
" Day ! "
အသံကို နောက်တစ်ကြိမ်ထပ်ကြားရပေမယ့် ဒီတစ်ခါမှာလည်း Day က အသံရဲ့ဦးတည်ရာကို မရှာနိုင်ခဲ့ပြန်ပါဘူး။ သူ စိတ်ပျက်အားငယ်စွာနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဝေ့ဝဲကြည့်လိုက်မိသည်။ ဒါပေမယ့် ဒီတစ်ကြိမ်မှာတော့ တစ်စုံတစ်ခုဟာ ထူးခြားနေခဲ့သည်။
