Seven with me

Chapter Forty Four

Habang nasa ambulansya kami papunta sa ospital sinimulan na nilang bigyan ng first aid si Liam, hawak ko ang kamay niya habang kausap ko sa cellphone si Kuya Dean.

[I'll process a media blackout for this issue.]

"Thank you, kuya."

[The police are coming to the hospital for your testimonies, I'll ask them to come late so that you can still get some rest.]

"I appreciate that, Kuya."

[You're welcome. I need to go now, Sienna. Please, take care of yourself.]

"I will, Kuya."

Pagbaba niya ng tawag nagtama agad ang mga mata namin ni Liam na kanina pa nakatingin sa akin.

"Something wrong, Nini?" nataranta naman ako.

"No, I'm good now, Love."

"Why?"

"I just can't believe that you can do that, you seem like you came straight from a novel or movie."

"I was trained, Nini."

"I know, Love. I was just amazed by you."

Hindi ko tuloy alam kung kikiligin ba ako sa sinabi niya.

"I feel so safe and protected." he smiled and pinched my cheeks. "But I want you to know that I can also keep you safe and protected."

"I know that, Nini." I smile and kiss him on his forehead.

"Now, let's have them treat your wounds." He gently touched the side of my lips. "Please do your best to make sure it doesn't leave any scar." sabi naman niya sa mga paramedics.

"We will do our best, Sir." sagot naman ng paramedics at mabilis siyang kumuha ng mga gagamitin niya bago niya ako gamutin.

Pagdating namin sa ospital mabilis kaming sinalubong ng mga doctor at sinugod nila agad sa ER si Liam. Nakasunod lang ako sa kanila hanggang sa pigilan na ako ng mga nurse dahil hindi daw pwede sa loob. Sumandal ako sa pader at yumuko dahil ngayon na nandito na kami nakaramdam na ako ng pagod at panghihina.

"Calista! Sienna!" mabilis akong napatingin sa pinang galingan ng boses at nakita ko ang mga magulang namin at mga kaibigan na nagmamadaling tumakbo papalapit sa akin.

I smile at them. Sinalubong ako ng yakap ni Nanay at Tatay.

"We are glad that you are okay." umiiyak na sabi ni Nanay.

"Nay, I'm okay." natatawa kong sabi sa kanya.

"Are you sure that you are okay? Are you hurt anywhere?" tanong naman ni Tatay habang tinitingnan ang kabuuhan ko.

"I'm okay, Tay."

"Thank you so much, Calista." umiiyak din na sabi ni Auntie. "Thank you for saving my son." dagdag pa niya.

"You don't have to thank me, Auntie. I never get tired of saving him."

They hugged me again and I felt so loved and relieved.

"Are you sure you are okay?" tanong ni Kuya.

He put his hand on my back habang nakatingin ng seryoso sa mukha ko.

"Kuya I'm f—" hindi ko na natapos ang sasabihin ko dahil bigla akong nag blackout.

I can hear them calling my name, asking for help, naramdaman ko rin ang pagbuhat sa akin ni kuya pero sobrang bigat ng mga mata ko kaya hindi ko na nagawa pang buksan iyon.