Uçurum

2. Bölüm

DERİN AKTAY

Bir sürü sebepten dolayı ölmeyi seçebilir insan. Başına büyük bir olay gelir, ailesinden bıkar, yaşamak istemez, tek seçeneği ölümdür, veya kimseyi sevemez.

Kimseyi sevememek ölüm sebebi sayılabilir mi cidden? İnsanlar bu kadar kötü hissedebilir mi basit bir şeyden?

Veya hisleri yok olabilir mi?

Oluyormuş işte.

Ben Derin Aktay, ölüyorum.

Sırf acı çekmek için kendimi atacağım uçurum büyük bir deniz ile iş birliği yapmıştı. Dalgalar öylesine hırçın'dı ki atlamadan, dümdüz giren birini bile kolayca boğabilir'di. O yüzden seçmiştim burayı, iki seçenek yok, ölür müyüm? Yoksa ölmez miyim? Diye düşünmeyeceğim. Sadece geberip gideceğim.

Son kez baktım güzel manzaraya, sadece maviydi. Birbiri ile şakalaşan, kavga eden, sevgi sözcükleri kullanan mıçmıç insanlar yoktu. Egzoz dumanlarından uzak, kirlilikten uzak, aptallardan uzak.

Ölüme yakın.

"Kurtulacağım."

Kendime inandırmak istercesine fısıldadım aniden. Gözyaşlarım dinmemişti hâlâ. Sevinç ağlayışlarıydı bunlar. Kurtulacağımın bilincindeydim. Gülümsüyordum, ilk defa içten gülümsüyordum.

Elimdeki telefonu eğilerek kayalıklara koydum. Benden bir iz kalsın istiyordum sadece. İntihar ettiğime dair bir mektup vardı telefonumdaki dosyada.

Babam sevinir miydi?

Annem mutlu olur muydu?

Abim affedebilir mi beni? Değer miydim buna?

Gözlerimi yumdum sıkıca. Bu rüyadan hemen uyanmak istiyorum, beklemeden, düşünmeden. Ben sadece yok olmak istiyorum bu dünyadan. Çünkü bir yararım yok. İyileşemiyorum, derdimi kimseye anlatamıyorum. Olduğunu sanıyorum, her şey oldu, iyi olacak. Ama birden bana bunu inandıran insan da kayboluyor etraftan. O kadar çaresizim ki. Ölmek istiyorum, ama yapacak cesareti bile zor buluyorum. Tam her şey bitti diyorum, bir şey çıkıyor ortaya.

Kimsesizliğim yakıyor canımı en çok. Çevremde bir sürü insan olmasına rağmen ruhum o kadar yalnız ki, kimseyi sevemiyor, kalbim atamıyor. Ben düşünemiyorum, düşündükçe daha kötü oluyorum çünkü. Ben bu değilim.

Böyle biri değilim, o kadar çok değiştim ki. Çok masumdum... O kadar masumdum ki. Şimdi kurtulamıyorum, masumluğuma geri dönmek istiyorum.

Ama mümkün değil bu.

Ölmek tek çözümüm.

İzin vermiyorlar...

Benim buna bile iznim yok, bunu da yapamıyorum, özgürce nefes alamıyorum. Sadece zırlayıp duruyorum etrafta. Allah'ın bana verdiği bu canı yok saymak koyuyor en çokta.

Ben iyi değilim.

Yemin ederim ben kendimde de değilim, iyi de değilim.

Sanki büyük bir boşluğun üzerine konmuş küçük bir kuşum. Uçmak istiyorum ama kanatlarım kırık.

Her şeyi görünmez kılmaya çalışıyorum gülücüklerimle, olmuyor onu bile başaramıyorum ben.

O kadar kötü biri miyim?