Fiend.

R.

18.11.1998

Kiliseye uğramayalı kaç gün oldu hatırlamıyorum. Günler gittikçe bulanıklaşıyor. Kilise tarafından devamlı aranıyorum. Karşılaştığım herkes neden gelmeyi bıraktığımı soruyor. Her yer karanlık, her şey bulanık, hava çok soğuk diyemiyorum. Hava çok, çok soğuk.
Düşünüyorum da, sanırım on beş gün oldu. Dile kolay on beş gün. Hiçbir şey bilmeyen yoldaşlarım için her gün gibi on beş gün. Benim için ise...

İlk üç gün sanki hipnozda gibiydim. Yaşananları kavrayamamıştım. Ne yapmam gerektiğini bilmiyor, nasıl hissetmem gerektiğini anlayamıyordum. Yanlış bir şey yapmamak için dikkatli davranırken hiçbir şey yapmadım. Üç gün boyunca ruh gibi dolanıp durdum. Sonunda neler olduğunu kavradığımda ise ihanete uğramış gibi hissettim. Kimseye bir şey anlatamadım. Gecenin en karanlık saatlerinde kimse yokken ben kilisedeydim. Çığlıklar atarak ağlıyordum. Kalbimdeki acıyı dindirmek istercesine göğüsümü yırtarken tırnak aralarımı kendi derimle dolduruyordum. Kilisedekiler görse bana bir şeylerin musallat olduğunu sanarlardı. Oysa sadece hasret içinde kıvranıyorum.

Ağladım. Bağırdım. Dönüşü olmadığına inandırıldığım sözde gerçeklere çare arayarak tanrıya yalvardım. Bir mucize dilendim. Yardım istedim. Ancak tanrım beni duymadı. Bana yardım etmedi. Çünkü dileğim yanlıştı.

İlk hafta acılar içinde kıvrandım. Ne uyku dinlendiriyor, ne de su içmek susuzluğumu gideriyordu. Soluduğum hava ciğerlerimi yakıyor, yediğim lokmalar boğzıma diziliyordu. Adeta perişan bedenim hayatta kalmak istemiyordu.

Hala kabullenememiştim. Ne yapsam sakinleşemiyordum. Kilisedeki yoldaşlarımdan yardım istemeye çekindim. Beni kim nasıl anlayanilirdi? Bir yolu olmadığını biliyordum ama kalbimde bir yerlerde parlayan umut ışığı beni kabullenip ilerlemekten alıkoyuyordu.

Araştırdım. Yüzümü gizleyen maskenin ardından sordum, soruşturdum. Herkes uyurken ben soğuk sokaklarda bir cevap için koşturuyordum. Yasaklı kitaplar okudum. Dinime ihanet ettim. İkinci haftayı gölge gibi geçirdikten sonra o gün geldi. Bütün benliğimi kaybetmeme neden olan o hatayı yaptım.

Bir cinayeti görmezden gelmezdim! Orada öylece durup izlemezdim. Hiçbir günaha sessiz kalmazdım. Eğer o cevapları hiç duymamış olsaydım. O kitapları hiç okumamış olsaydım.

Eğer sevgilim on beş gün önce öldürülmüş olmasaydı!