ESİR RUHLAR ALEMİ 2

BÖLÜM 1 \ ÖLENE KADAR SEVECEĞİM

Evlenmiştim ben. Peki burada ne işim vardı? Tavandan başka bir yere bakamıyordum. Hareketsiz kalmak ne zormuş. Beynimin içinde bir fırtına esiyordu sanki. Her şey boğuk, sesler bulanık... "Baybars neredesin?" sanırım odada biri dolaşıyordu. İlaçların etkisi olabilirdi bu durum. Tek temennim Baybars'ın bir an önce gelmesi ve beni bu durumdan çekip almasıydı.

Sonunda içeride olan kişiyi görebiliyordum, ağlıyordu. Ağlamasına gerek yoktu ki ben iyiydim "Teyzeciğim... Nasılsın bugün?" yatağın kenarına oturdu. Bir terslik hissediyordum. Ben, onun yatağa oturmasını neden hissetmiyordum? "Gül abla..." içimden geçen şeyleri söyleyemeyecek kadar çaresiz bir an içindeydim. Ağzımı her açmak istediğimde korkunun pençesine esir düşüyordum. "Bu annenindi. Sana doğum yaptığı zaman erkek beklediği için mavi örtmüştü. Sonra doktorun bir geldi ki bize kız dedi. Annen nasıl sevinmişti bir bilsen teyzem." bana teyzecim demesi kadar saçma bir şey yoktu. Benim hiç kimsem olmamıştı bu yaşa kadar.

Gözümün önünde salladığı mavi yazmayı katlamaya çalışıyordu "Annen hep senin saçlarını örme hayali kurardı, güzel kızım. Kusura bakma, saçlarını uzatmayı çok istedim ama doktorlar izin vermedi." biri bana ne olduğunu anlatmazsa yaşadığıma pişman olmaya başlayacaktım. Bana doğru tuttuğu aynadan kendime baktığım zaman kısacık kesilen saçlarımı görmüştüm. Hayır, bu gerçek olamayacak kadar kötüydü. Benim saçlarım çok uzun ve dünyada en çok sevdiğim şeydi.

"Keşke tedaviye bir karşılık versen. İnan bunu yapmak zorunda kalmazdım ama altı senedir ne sen iyi oldun ne de ben senden vazgeçtim." tedaviye karşılık vermiştim ya. Hayattaydım. Düğünüm ne olacaktı, hemen şimdi gelinliğimi giyinmek istiyordum. Ben dünyanın en güzel gelini olmuştum, Baybars öyle söylemişti. İçeri giren bir başka kişi daha vardı. Belki o hemen şimdi bana yardım ederdi.

"Damardan verdiğimiz gıda takviyesi bitti. Temel ustadan, hastanın çorbasını alın ve içirin lütfen." sanırım şaka yapmak için toplanmıştı bunlar. Benim birlikte garsonluk yaptığım canım arkadaşım Murat, saatler içerisinde hemşire mi olmuştu? Murat bana baktı. Kesinlikle yapılan şakayı haber vermek için bakmıştı.

Temel Usta'yı görünce içim rahatlamıştı doğrusu. Aklında başında adam, ne yapar eder bu oyuna son verdirtirdi sonuçta. Acıyarak bakıyordu bana ama konuşmuyordu "Temel Usta ben buradayım, ne olur söyle bitsin bu oyun!" içimden konuştuğumu duyacak sanması da ayrı bir saçmalıktı. Benim hayırsız kocam neredeydi. Geldiği zaman ona dünyayı dar edecektim. Balayı beklerken bana yaptığı sürprize bak!

Gül abla tekrar konuşmaya devam etmişti "Bak geçenlerde ne buldum. Annenin sana ördüğü bebek! Hani üstüne ilaç dökülünce çok üzülmüştün ya ben de temizleyip getirdim." bebeği gördüğüm anda bozuk bir plağın aynı yeri tekrar başa sarması gibi gözümün önüne geliyordu her şey.

İçinde bulunduğum durumdan o kadar nefret etmiştim ki ilahi gücün bana verdiği şansı kullanıp her şeyi silmiştim. Ben daha on beş yaşındaydım. Doğum günümde, hayatımda sadece bir kere isteyebileceğim bir şey dilemiştim "Hayallerimdeki gibi bir hayat yaşamak istiyorum." pastayı üflediğim an ailemin çığlığı, dileğime karışmıştı. Tam da karşımda duran kadının çocuğu öldüğü için ailemle apar topar şehir dışına çıkmak zorunda kalmıştık. Ben aceleyle alınan bir dilim pastanın üzerindeki mumu üflerken en son duyduğum ses annemin sesiydi "Acele et kardeşimin yanında olmam lazım."

Bu lafı o kadar çok düşünecek zamanım olmuştu ki. Yıllarca uyuduğum uykumdan on sekizinci yaşımda uyanıp da parmağımı dahi hareket ettiremediğim anda anlamıştım. En sevdiğim saçlarım kısacık kesilmişti. Tararken bile kopmasın diye özen gösterirdim oysa. Benden bir hayat çalınmıştı. Başkasının çocuğuna yetişmek isteyen ailem benden hayatımı çalmıştı. Evet kardeşiydi fakat ölen ölmüştü. Yetişmek için acele ederken benim canımı hiçe saymışlardı. Ölmek mi? Bundan bin kat daha iyiydi.