ဆော့ဂျင် အဖိုးရှိသည့်ရွာလေးသို့သူ၏လက်စွဲတော်မြင်းဖြူလေးနှင့်အတူရောက်လာခဲ့တော့သည်။
သူ အဖိုး၏တဲအိမ်အရှေ့လေးသို့ရောက်တော့ မြင်းပေါ်ကနေဆင်းလိုက်ကာ အော်ခေါ်လိုက်တော့သည်။
" အဖိုးရေ.....အဖိုး..."
သူအော်ခေါ်လိုက်သည်နှင့် တဲအိမ်လေးအတွင်းမှ မိန်းမပျိုလေးတစ်ဦးထွက်လာခဲ့တော့သည်။
" ယဒန်း..."
" ဟယ် ဆော့ဂျင်..."
ယဒန်းကသူ့ဆီသို့အပြေးရောက်လာတော့သည်။ မတွေ့ရသည့်ကာလတွေမှာ သူမက ရိုးရိုးရှင်းရှင်းလေးဖြင့်ပို၍သာလှလာခဲ့တော့တာပဲ....
" ဆော့ဂျင်...နင်နေနိုင်လိုက်တာ အလည်လေးတောင်ပြန်မလာခဲ့ဘူး...အဖိုးဆိုနင့်ကို အရမ်းသတိရနေတာ..."
" အဖိုးကပဲ သတိရတာလား...
နင်ကရော ငါ့ကိုမလွမ်းဘူးလား..."
ဆော့ဂျင် သူ့အရှေ့ကနေ ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြင့်ပြောနေသည့် သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းမလေးကို စ,နောက်လိုက်တော့သည်။ သူရောသတိမရဘဲနေမလား အချိန်ပြည့် သူဒီကိုလာနိုင်ဖို့အတွက်အမျိုးမျိုးဉာဏ်ဆင်နေခဲ့ရတာသူသာလျင်သိသည်။ အခုတောင် အိမ်ရှေ့စံက ဘာတွေများဆေးစားမှားပြီး သူ့ကိုခွင့်ပြုပေးလိုက်သည်မသိ......
" မလွမ်းပါဘူး ငါတို့ကိုပစ်ထားတဲ့သူကိုများ..."
ဆော့ဂျင် ရယ်သာနေလိုက်တော့သည်။
" နင် အသက်သာကြီးလာတယ်နော် အခုထိကလေးစိတ်မပျောက်သေးဘူးဘဲ..."
" မြေး..ဘယ်သူများလဲကွဲ့...."
သူ ယဒန်းကို စ,နေတုန်းမှာပဲ ဆေးဖော်သည့်တဲလေးထဲကနေ အဖိုးထွက်လာခဲ့တော့သည်။
အဖိုးက မျက်လုံးလေးတွေမှေးစင်းပြီး ကြည့်နေကာ ယဒန်းကိုမေးလာတော့သည်။
" ကျွန်တော်မျိုးပါ သမားတော်ဖိုးဖိုးကြီးခင်ဗျာ..."
သူအဖိုးကို စ,နောက်ရင်းဖြေလိုက်တော့ အဖိုးကသူ့အသံကိုကြားပြီး သူ့မျက်နှာကိုသေချာမြင်စေရန် အရှေ့သို့ တဖြည်းဖြည်းချင်းတိုးလာခဲ့တော့၏။
" ဟေ..လူလေး...
မြေးလေး ဆော့ဂျင်လား...."
သူအဖိုးကို ပြေးဖက်လိုက်တော့သည်။
သူဟာ ဘယ်လိုပဲ အိမ်ရှေ့စံ၏အပါးတော်မှာ အမြဲစောင့်ရှောက်ပေးနေရသည့် ကိုယ်ရံတော်ဖြစ်နေပေဦးတော့ အဖိုးနဲ့သာဆို ကလေးလေးတစ်ယောက်လိုချွဲရမှ ကျေနပ်တတ်သည့်သူဖြစ်တော့သည်။
YOU ARE READING
There are no laws 🏹{ ပညတ်တွေမရှိသော }Complete✅
Fanfiction🏹နီးလွန်းသည့်မေတ္တာတွေဟာ မမြင်နိုင်ခဲ့ဘူးပေါ့ မောင်မင်းသာ ကြည့်တတ်ခဲ့မည်ဆိုပါလျင်🌸
