Bir kız vardı. Bütün acılara göğüs germişti. Yıllarca bir baba hasreti ile büyümüştü.
Sevmişti, çok sevmişti.
Bir gün babasının mezarındayken gerçek babasının başkası olduğunu öğrenmişti.
Ve sevdiğinin onu kandırdığını.
Babasını bulmak için çıktığı...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Gülünce mutlu sandı bütün insanlar (Şarkıdaki favori sözüm)
Sevmemek bir suç değildi. Bir insanı seni sevmesi için zorlayamazdın. Sevilmeyen asla sevilmezdi.
Akşam olana kadar gitar çalmıştım. Gitar çalmak çoğunlukta yaptığım bir aktivite değildi ama şarkı söylerken düşünmeyi çok seviyordum. Akşama kadar durmadan Soylu erkeklerini düşünmüştüm. Zaten hepsi açık kutu gibiydi duygularını saklayamıyorlardı. Tek bir kişi dışında, Ayhan Soylu.
Ayhan Soylu'yu çözemiyordum. Bana kötü davranmamıştı, ön yargıyla yaklaşmamıştı, sözleriyle ezmemişti. Ama beni görmezden gelmişti, varlığımdan iğrenir gibi bakmıştı, beni insan yerine koyup benimle konuşmamıştı bile. İnsan sevdiği kişi tarafından ezilmeyi yok görülmeye tercih ederdi her zaman.
Diğerleriyle çok zor da olsa bir gelecek düşünebiliyordum ama Ayhan Soylu ile... Asla! Peki bir geleceğimiz olmasını ister miydim? Tabi ki. Babasıyla iyi anlaşmayı istemeyen kız çocuğu yoktur. Her kız çocuğunun içinde bir yerlerde babasına karşı yoğun bir sevme isteği yatardı.
Ben de babam tarafından sevilmek istemiştim. Her gün, her gece sevilmek hayali ile uyumuş bu hayal ile uyanmıştım. Annem tarafından her saniye sevilmediğimi hissederken sevilmek benim için ihtiyaca dönüşmüştü.
Belki de her insan sevgiye muhtaçtı ama çoğu az da olsa sevgiyi tatmıştı. Beni ise kimse sevmemişti. Bana duyulan sevgiler ise ya yalandı ya da çıkar sevgisiydi. Beni gerçekten seviyor, dediğim kişi bile işine gelmeyen bir olayda çekip gitmişti. Konu neydi gitmesindeki? Ailesi. O bana ailesinden kurtulmak, onlardan kaçmak için gelmişken gitme sebebi de ailesinin ona ihtiyacı olmasıydı.
Ne kadar kendimi Arzu bizi ayırdı düşüncesi ile avutsam bile aslında o gitmişti. Seni seviyorum, demiş ve gitmişti. Gideceğini bilseydim bana "Seni seviyorum" demesini istemezdim. Ardından hayatıma Ilgaz girmişti. O da demişti "Seni seviyorum" ama o da beni çıkar için sevmişti. Bana olan sevgisi yalandı.
Seni seviyorum diyen herkes birer birer hayatımdan çıkarken beni seven kimse kalmamıştı. Kimsesizdim ben. Ne kadar bir evim, bir ailem olsa bile kimsesizdim. Kimsesiz olunmazdı, kimsesiz doğulurdu.
Teleskopla yıldızlara bakmak için karanlığın tam anlamıyla oturmasını bekliyordum. Odayı gerçekten çok beğenmiştim. Gerçekten bana ait olan ilk odamdı ne de olsa. Elimdeki gitarı aldığım yere geri koyarken kapım çaldı. "Gel" diye seslendim kapıya doğru dönerken.
Kapıyı açan Araz'a genişçe gülümsedim. Kahvaltıdan sonra olan olaydan sonra Bartu dışında hiçbirini görmemiştim. Araz odayı incelerken yanıma geldi "Ya odayı sana ben getirecektim sürpriz olacaktı ama Bartu abim dayanamamış. Beğendin mi odayı?" başta sitemli çıkan sesi sona doğru beklentiyle çıkmıştı.
