bir gece yarısı karşılaştığım kelimeler

benliğimden uzak, bana yakın

ağlıyorum ama henüz kararmadı hava, görüyorlar
flaşlar patlıyor
manşette "duygusuzun gözyaşları"
türünün son örneği...
kaçacak yerin yokken 'uzaklar' sadece peri masalıdır
bu yüzden kaldım ve kanamaya başladım kağıtlara
kullandığım metaforları hapsettim zihnime
bahsetmedim kimseye kendimden
senden ve evimizden
ama şimdi açığa çıkamayan tüm duygular yakıyor içimi,
konuşamıyorum
titremeler giderek artarken ben başarısızlıkla tanışıyorum
dalgınlık sarıyor puslu görüşümü
zihnimde sürekli
sahi, neden düşünemedim ben bunu'
ince fikirler kaybolup giderken anılarımı da götürdüler
hatırlamıyorum
unutmak istediğim her şey ise gözlerimin önünde, el sallıyor
ne trajedik bir öykü
mutluluğun sahibi mutluluğu ararken deliriyor
gözlerim uzaklara bakıyor ama hiç görmedim gökkuşağını.