How Love Found Us: Zeyn's Innocence And His First

CHAPTER TWENTY SIX

He ended the call at lalo pa akong naiyak. I don't know what's happening to him hindi ko akalain kaya niya akong ganunin? That's not the Shadrach that I knew.

Kumain ako habang umiiyak kung wala lang talaga tong bata sa sinapupunan ko hindi na ako kakain pero kailangan kasi hindi na ako nag iisa.

After eating ay nakuha ko pang maghugas ng mga ginamit ko sa pagluluto. I lay down to our bed at nagsimulang umiyak muli hanggang sa makatulog ako.

Napabangon ako around 5 AM nung bumaliktad ang sikmura ako I went straight to the bathroom at nagsuka na naman.

Napatitig ako sa kawalan habang inaalala ang nangyari kagabi. I still can't get over it at talagang sinabihan pa akong malayang umalis kung nagsisisi daw ako.

Tumayo ako at kinuha ang maleta ko, I fixed my things and clothes wala akong tinira. I will leave not because I regret or hindi ko na siya mahal kundi aalis ako para mag isip at baka mag away pa ulit kami pagkauwi niya.

I opened the room door at naglakad papuntang main door I was about to leave pero nakita ko siyang hawak hawak ang ultrasound ko at mga charts at vitamins ko ay nasa harapan niya

He's wearing a polo at pants kakauwi niya lang ata dahil nakasapatos pa.

He looked at me and my luggage. Oh my god! Bakit hindi ko naalalang iligpit yang mga yan? And as far as I remember ay yung chart at vitamins ko lang ang pinunta ko diyan!

"Zeyn... Wh-what's this?" Tukoy niya sa ultrasound record na hawak niya may pangalan ako doon sa record at kung ilang weeks ang nasa sinapupunan ko and who accompanied me during the check up.

"I'm leaving." Naglakad ako pero hinarang niya ako.

"L-lovee... No please no I'm sorry." He's crying.

Bakit kasi umiiyak pa? Rurupok ako niyan e.

"Let me go eto naman ang gusto mo diba? You're free Shadrach. I'm leaving you tutal mas mahalaga yang pride mo kesa saakin."

Umiling siya he kneeled down at niyakap ang tuhod ko. He's still drunk amoy na amoy ko ang alak sa katawan niya. Hindi ako magalaw sa ginawa niya.

"No, P-please I'm sorry lovee I-i... I didn't know."

Tumingala ako para maiwasang umiyak.

"Tumayo ka nga! Stop doing that it will never change of what happened last night na halos itapon mo ako and now you're stopping me."

"I'm sorry, tell me ako ang ama diba? Tell me yes zeyn ako diba?"

Tuluyan na ako naiyak. Napaupo ako dahil sa panghihina kung hindi niya ako nahawakan ay matutumba ako... I face him at pinalo palo siya. Anong ibig niyang sabihin? Hindi ba siya sigurado na siya lang ang kinatalik ko?

"I hate you! Asshole!"

"Zeyn! I'm asking ako diba?" He stopped my hands na nanginginig sa galit. Is he thinking na may iba? Oh god! He's so unbelievable.

"W-who else? Anong tingin mo sa'kin?" I try to remove his hands on me pero mas lalo niya pa akong hinigpitan ng hawak. "Let me go s-shad kung ayaw mong maniwala na sayo 'to it's okay, I'll not please you to believe me.."

Umiling siya habang nakatingin saakin, his tears is falling down. "N-no akin to! You'll not going to leave me zeyn this is mine."

Hindi ko alam kung paano kami tumahan sa pag iyak. Ilang oras kaming nag iyakan without saying anything.

Tumayo siya at nilahad ang kamay saakin. I didn't take his hand at kusa akong tumayo. Hinawakan ko ang luggage ko.

"No zeyn! You're not leaving please." Hindi na siya umiiyak pero mugto ang mata níya. Agad niyang hinablot ang maleta ko. "You stay with me."