Barış'ın anlatımıyla
Sabah uyandım ev bomboştu sanki bir şeyler eksikti ev kapkaranlıktı her zaman evde olan o abiye seslendim defalarca ses gelmedi
Kapısını tıklatıp odasına girdim masanın üzerinde birkaç mektup vardı elime onlardan birini aldım üstünde 7 yazıyordu sanki sıralanmış gibi odama aldım bulduğum hepsini okumak istiyordum ama ya kızarsa korkusu içimi yiyip bitiriyordu onu beklemek beni terletmişti yavaşça banyo kapısını açtım karşımda duran manzara beni korkutmuştu yüzü benbeyazdı ama dudakları hâlâ pespembeydi çatlamıştı ne yapacağımı bilmiyordum kimi aramalıydım karşımdaki cesede ne yapmalıydım
O an nedense ona yaklaştım ilk defa bu kadar yakından görmüştüm ellerini elledim buz gibiydi bütün bedeni buz gibiydi ellerimi yanağına koydum ve yaklaştım dudaklarımı dudaklarına bastırdım "Seni tanımıyorum ama sanki tanışıyor gibiyiz" dedim gözlerimden yaşlar süzülürken
Telefondan bir numara çevirdim ve "evimde bir ceset var" dedim çok sürmeden eve ambulans ve polisler geldi ben ise yanında alini tutuyordum
Onu bırakmak istemiyordum ama mecburdum "Umarım bir sonraki hayatımda da yanımda olursun elveda" diyebildim beni de yanlarına aldılar eşyalarımı toplayıp bir bakım evine yerleştim mektupların her birini defalarca okudum o adam benim nişanlım olduğunu yazmış ama yüzünü bile hatırlamıyorum "Affet beni" dedim
6 ay sonra
Bahçeye çıktım ve bir hemşire yanıma geldi "Neden ağlıyorsunuz bayım"
"O nerde" dedim
"O kim efendim" dedi hemşire merakla
"Ben de bilmiyorum sadece o nerde" dedim
"Bugün bu kadar bahçe yeterli yukarıya çıkalım"
....
"Bayım"
O an gözlerim karardı ve karşımda o vardı o adam nişanlım olan o adam bana el uzattı elini tuttum ve seslice
"Sen" dedim
"Beni buldun sevgilim" dedi gülümseyerek
Son.
Nasıldııııı
