My Safe Skies

CHAPTER 1

Jin's POV

"jin-i uliwa hamkke gaja! lamyeon meogja hunlyeon-ui piloleul dallaejul mueongaga pil-yohae!"

(Jin come with us! let's have ramen noodles we need something to mend our fatigue from training!)

It's my team mates, even though I'm quite different from them because I'm half Filipino, they are still very friendly towards me

"anyo gwaenchanh-ayo yeoleobun gaseyo ije geoui neuj-eul geos gat-ayo geunyang jib-e galgeyo eommaga gidaligo gyeseyo chodaehaejusyeoseo gamsahaeyo!"

(No I'm okay, you guys go ahead it's almost getting late I'll just go home my mom is waiting for me thanks for the invitation!)

And with that wala naman silang ma gawa, they know I'm not that kind of sociable person even sa mga official games namin hindi ako masyadong nag sasalita, and by the way I play volleyball I play the libero position, I've been a varsity in our school here in Pocheon Korea.

pagkatapos namin magpa alam sa isat-isa nag lakad nalang ako pa uwi, sanay naman ako mag lakad lalo na pag gabi.

I have both of my parents here in Pocheon, my dad is not that good in making income hindi ko alam anong nang yayari sa kanya, while my mom has a kimbap shop sa baba lang ng bahay namin, and if you're wondering I'm quiet fluent in Tagalog since my mom is a Filipina she always teach mi this language called Tagalog simula bata kaya ngayon I can say I did master it a lot more.

I'm turning first year college next school year, this winter is the last semester for my grade 12 year and meaning non I have to find college university soon, and hindi ako pweding hindi maka laro I've been a scholar athlete since early highschool, volleyball saved me a lot.

habang nag lalakad ako marami akong na dadaanan na mga shop, ang iba hindi parin nag sasara, may iba parin na nag lilinis ng mga snow sa harap ng shops, malipit na 1am kaya parang wala lang dito ang lamig, may iba akong nakakasalobong na mga kakilala ng mama ko kaya nag offer rin ako ng greetings for them.

Hindi masyadong malayo sa Soul ang town nato, hindi rin masyadong malaki tama lang talaga.

mula sa paglalakad ko tanaw ko na ang simple naming bahay maliit pero okay naman siya, pinundar din ng mama ko for years.

hindi paman ako nakakarating rinig ko na ang sigawan nila mama at papa kinakabahan ako kaya tumakbo nalang ako pa akyat ng bahay namin, hindi ko nalang pinansin si Bongji pusa ko na naka upo sa labas ng shop namin alam kong he's waiting for me to come home, pagka bukas ko nang pinto tumambad sila mama at papa na nag sisigawan, ano bang nang yayari?

"jin-ilang na tteonanda!! neon sseulmo-eobs-eo! dangsin-i aneun geon bijgwa dobagppun-ieyo! dangsin-eun eotteon nampyeon-ija abeojiingayo!?"

(aalis kami ni jin!! wala kang kwenta! utang at sugal lang ang alam mo! anong klaseng asawa at ama ka!?)

no! no! hindi kami pweding umalis! this can't do

pinag babato ni mama si papa ng mga gamit parang may bagyo talaga sa bahay namin.

"bij-eun naega da gap-ajulge! dasi gajyeogalgeyo!"

ang lakas ng loob niyang sabihin ma babawi siya at babayaran niya lahat ng utang niya, halos baon na siya sa utang....