My Safe Skies

CHAPTER 2

ang lakas ng loob niyang sabihin na babawi siya at babayaran niya lahat ng utang niya, halos baon na siya sa utang....kami

agad naman na pukaw ang kaluluwa ko mga sumigaw si mama sa gawi ko, I know what she's thinking and I don't think it's a good idea.

"jin! jim-eul kkulyeo ulineun tteonanda! ne mulgeon-eul da gajyeogala! pillipin-euloui pyeon-ib-e gwanhae seonsaengnimgwa sang-uihagessseubnida!"

(Jin! mag impake ka aalis tayo! kunin mo lahat ng gamit mo! kakausapin ko ang teacher mo mag tatransfer ka sa pilipinas!)

no, agad naman akong napa iling alam niyang ayaw ko

"aniyo! jal saeng-gaghaeboseyo. ulineun seoduleuji anh-eul geoyeyo! uli don-i eobsneunde jib-eun eottae? gage? uli modu jal jinaeyo?"

(no! ma mag isip ka ng maayos hindi tayo aalis ng pa dalosdalos! wala tayong pera paano ang bahay? ang shop? pano nato lahat?)

agad naman naluha si mama pero bakas parin ang galit sa muka niya, napatingin naman ako kay papa na ngayon naka opo nalang sa sofa habang naiiyak rin.

"modeun mulgeon-eul deo ppalli bad-aboseyo"

(bilis kunin mo lahat ng gamit mo)

walang emosyong sabi ni mama habang naka pikit, napa buntong hininga nalang ako dahil don wala akong ma gagawa, she's my mom she knows what's best for us

how am I supposed to say goodbye sa mga teammates ko the have been my family too...

I guess aalis nalang akong parang bula, walang paliwanag o kung ano man.

"al-ass-eo eomma, ige nega wonhaneun geoya seontaeg-ui yeojiga eobsjiman appaneun eottae? geunyang yeogi honja nwaduneun geongayo?"

(okay mom, this is what you want i don't have a choice but how about dad? we just let him leave alone here?)

Sabi ko naman habang lumalapit na kay mama, masakit para sakin makita siyang ganto lahat ginagawa niya para sakin nahihirapan ako pag nahihirapan din siya.

humarap si mama sakin saka hinawakan ang muka ko..sabay non ang pag himas ng muka ko

"Aalis tayo ngayon Jin, uuwi tayo ng pilipinas don tayo sa lola mo mag aaral ka don at ipag papatuloy ang pag lalaro don, magaling ka maraming kukuha sayo, ihaehaessnayo? (understood?)"

napa tingin ako ka papa, umiiyak siya alam niyang gusto talaga siyang iwan ni mama, bumaling ako ulit kay mama

"eomma? pillipin-eulo gaja huhoehadeolado dong-uihalge eommaleul wihaeseo"

(mama? umuwi tayo sa pilipinas papayag na ako, kahit nang hihinayang ako pero para sayo mama)

umiyak si mama saka ako niyakap alam kong hirap na siya dito, nararamdaman ko yun. 

"sege na mag handa kana dalhin mo lahat ng gamit mo, mag bo book akong ng urgent flight for us, baka mamaya rin pag sikat ng araw makakaalis na tayo"

wala na akong ma gagawa, kaya tumango nalang ako at tiningnan si papa saglit saka ako pomunta sa maliit kong kwarto.

nag simula na akong mag impake, napa tingin ako sa mga jerseys ko mga sapatos these are my treasures, pinag iponan para lang maka bili, hinawakan ko ang luma kong bola na ginagamit sa pag practice dito sa bahay noon, punit na ang outer layer pero pwedi parin gamitin.

I have so much things pero nag kasya naman lahat, I have 3 laugages and 2 big duffle bags, may back pack rin for some things.

and ang mga teammates ko, I will miss them.

napa tingin ako sa itaas para pigilan ang luha ko, hindi ko alam anong buhay ang nag hihintay samin ni mama sa pilipinas nakikita ko naman ang lolo at lola ko pero hindi sa personal, hindi ko rin kaya makipag usap sa iba.. I'm fluent in Tagalog but pag si mama lang ang kausap ko, I can't speak it pag iba na ang kausap.

I've never been in the Philippines, hindi ko alam ang buhay dati ng mama ko doon, sana maka pag aral agad ako don sana maka kakapaglaro pa ako, I want to play.

And I guess this is my new journey, me and mom will conquer this.