Sold Out

Ψάχνοντας τις Ρωγμές

Γυρίζω σπίτι και ψάχνω το όνομά του στο Google, μα έχει μόνο πληροφορίες για το οτι έχει τελειώσει τη Νομική Αθήνας και εργάζεται στο δικηγορικό γραφείο  "Αλέξης Κουσούργιας και Συνεργάτες" - αυτό που είναι ακριβώς απέναντι από το καφέ. Τίποτα άλλο δεν μπορώ να βρω.

 Ούτε Φέησμπουκ, ούτε Ίνσταγκραμ, ούτε ΤικΤοκ,  Πίντρεστ- ούτε Νετφλιξ δεν πρέπει να έχει! Με σκάει λίγο γιατί αυτό κάνει απείρως πιο δύσκολο το να βρω πληροφορίες για τη ζωή του. Σημαίνει βασικά οτι θα πρέπει να βασιστώ σε ό,τι μου πει ο ίδιος...όταν δηλαδή αρχίσει να μου λέει.

Πιστεύω οτι αυτή η μέρα δεν θα αργήσει πολύ. Η μέρα που θα βρω τις ρωγμές στο καλοσχηματισμένο κουκούλι που, καθώς φαίνεται, έχει φτιάξει γύρω από την ιδιωτική του ζωή για να την προστατεύσει. Θα τις βρω, κι όταν γίνει αυτό θα εισχωρήσω αργά και ύπουλα και θα πάρω το αίμα μου πίσω.

"A penny for your thoughts, μωρή!" διακόπτει τις σκέψεις μου ο Νικόλας που πετάγεται στην κουζίνα από το πουθενά.

"Αχ Νικόλα, με τρόμαξες! Σκέφτομαι τον ρόλο μου. Λοιπόν....η Marge είναι η μόνη που από την αρχή είναι ψυλλιασμένη για τον Ripley! Μου αρέσει πολύ ο χαρακτήρας της... Σε ένα ανδροκρατούμενο έργο είναι εκείνη που βοηθά να αποδοθεί δικαιοσύνη τελικά. Θέλω να είμαι η πιο γαμάτη Marge Sherwood ολων των εποχών!!" λέω ενθουσιασμένη.

 Δεν είμαι ακόμα έτοιμη να μιλήσω για το τί μου συμβαίνει με τον Ορέστη- ούτε καν στον Νικόλα.

Σηκώνομαι και πάω να ετοιμαστώ για την πρόβα.

Ανήκω σε μία μικρή ομάδα από πολύ ταλαντούχους ηθοποιούς. Όλοι είμαστε σπουδαγμένοι και έχουμε κοινό προσανατολισμό. Δεν είναι οτι τους συμπαθώ όλους το ίδιο, αλλά εκτιμώ το ταλέντο τους. Αυτό τον καιρό κάνουμε πρόβες για τον 'Ταλαντούχο Κύριο Ρίπλει' που θα ανεβάσουμε σύντομα σε ένα μικρό θεατράκι στο κέντρο της Αθήνας. 

Ο Νικόλας θα έχει τον ρόλο του Τομ Ρίπλει και ο Μανώλης Αναξάκης- που όσο κούκλος είναι άλλο τόσο είναι "καβαλημένος" και ξιπασμένος- ενσαρκώνει τον Ντίκι Γκρίνλιφ. Μοιάζει με τον Τζουντ Λο, όπως ήταν στην ταινία του 1999 στον ίδιο ρόλο. Ενθουσιάζομαι με το έργο και τις πρόβες μας και όλα!

Μία μέρα δεν θα χρειάζεται να δουλεύω σε άσχετες δουλειές σαν το καφέ- το μόνο που χρειάζομαι είναι μία ευκαιρία και θα λάμψω, το ξέρω!

-----

9.05 φτάνει με τη μηχανή. 

"Νωρίς νωρίς σήμερα.." σχολιάζει η Μαίρη χωρίς να παίρνει τα μάτια της από τη τζαμαρία. 

"Α μαύρο κουστούμι σήμερα!" προσθέτω από πίσω της εγώ καθώς εκείνος κατεβαίνει από τη μηχανή και βγάζει το κράνος του. 

Περνά τα δάχτυλά του αργά και προσεκτικά μέσα από τις απίστευτες ξανθές μπουκλίτσες του που έχουν πατικωθεί από το κράνος και περνάει το κράνος στο βραχίονά του. Ύστερα..

"Ρε!! Έρχεται προς τα δω, γρήγορα κάνε οτι κάτι κάνεις!" λέει σχεδόν πανικόβλητα η Μαίρη,  αρπάζει ένα βετέξ και τρίβει τον ήδη πεντακάθαρο πάγκο με μανία.

Εγώ σκύβω στον καταψύκτη και μένω εκεί όσο ακούω την πόρτα του καφέ να ανοίγει. "Καλημέρα" ακούγεται η βαθιά του φωνή. Χαμογελάω ασυναίσθητα, δεν το περίμενα να 'τσιμπήσει' τόσο γρήγορα, ομολογώ... Και σηκώνομαι αργά με μερικά παγάκια σε ένα ποτήρι.

Του χαμογελάω. Κι εκείνος σε μένα. Και η Μαίρη σε κείνον. 

"Καλημέραααα" την ακούω να νιαουρίζει ξελιγωμένη.

"Καλημέρα, σήμερα βλέπω φόρεσες λευκό πουκάμισο...τολμηρός!" αστειεύομαι και γελάει.

"Είμαι λες ε? Θα μου κάνεις έναν καφέ? Να τον πιώ αυτή τη φορά! Όχι να τον λουστώ!" Γελάμε και οι τρεις. 

"Ένα φρεντο καπουτσίνο σκέτο με κανέλλα" 

"Έχουμε γάλα σόγιας, βρόμης, αμυγδάλου και καρύδας!" 

"Α ναι, σωστά..." είχε ξεχάσει οτι μπήκε σε βίγκαν μαγαζι? "...βάλε μου σόγιας"

Σκύβω να φτιάξω τον καφέ και η Μαίρη τον ρωτά αν θέλει κάτι άλλο, εκείνος λέει όχι και όταν επιστρέφω με τον καφέ του λέω "Κερασμένος, για το...λούσιμο που λέγαμε!" δίνοντας του το πιο γλυκό μου βλέμμα. 

Απλώνει το χέρι του και μου συστήνεται "Ορέστης" , του απαντώ "Έρικα" και η Μαίρη δίνει και εκείνη το δικό της χέρι "Μαίρη".

"Σας ευχαριστώ Έρικα και Μαίρη. Δεν πρέπει να είσαι καιρό εδώ.." στρέφεται σε μένα. 

Πολύ μου αρέσει αυτή η εξέλιξη.. 

Θες κουβεντούλα Ορέστη. Στο είπα μόνη μου τις προάλλες οτι δεν είμαι καιρό εδώ και τώρα το χρησιμοποιείς γιατί είσαι έξυπνος, είσαι πονηρός. Μα αυτό το ήξερα.. 

"Όχι...δεν είμαι καιρό εδώ. Βασικά μόλις λίγες εβδομάδες εργάζομαι στο καφέ!" του απαντώ σκύβοντας ελαφρώς μπροστά στον πάγκο.

"Χμμμ..αν ήσουν και πιο πριν θα το θυμόμουν" λέει με τη σέξι φωνή του και το βλέμμα του ολισθαίνει στα χείλια μου για μία στιγμή, φέρνοντάς μου μία αναστάτωση που καθόλου δεν μου αρέσει.

"Ενιγουέι, κορίτσια σας χαιρετώ! Ευχαριστώ και πάλι!"  Υψώνει λίγο το χάρτινο ποτήρι με τον καφέ και βγαίνει από το καφέ ευθυτενής και αφήνοντας πίσω μεθυστικά ίχνη από το Tom Ford άρωμά του.

"Λιποθυμώ!!" γυρίζει και μου λέει δραματικά η Μαίρη κάνοντας σαν να μην την κρατούν τα πόδια της, και εκείνος με κοιτά περνώντας πλάι από τη τζαμαρία.