"𝑶𝒕𝒓𝒂 𝒏𝒐𝒄𝒉𝒆 𝒔𝒊𝒏 𝒕𝒊"

46 7 0
                                    

Isabel Ponce.

Luego de escuchar la palabra "secuestradora" saliendo de la boca de la hermana de Hannah, sentía como me hervía la sangre de tanto enojo y de tanta impotencia; por no poder hacer nada.
En ese momento necesitaba a mis amigos pero ¿Donde estaban?. No lo sabía, no había respuesta, me quede sola entre la oscuridad de los árboles, pensando que todo paso en cuestión de minutos.
«Que dolor».
Mientras observaba las estrellas brillantes, recordaba aquellos ojos azules radiantes... ¿Por qué me ponía a pensar en Jake? Era ilógico, el y yo no éramos nada más que "amigos" o eso creo; mejor dicho "eso me hizo creer".
Y si, si sabía que tal vez el no me veía de la misma manera que yo a él pero; mientras más me ignoraba, más me enamoraba, mientras esos reflejaban misterio, los míos reflejaban el silencio de ese amor no correspondido.
El era "no correspondido" por el simple hecho que el y yo éramos diferentes, los dos juntos éramos tan distintos... tan unicos.

-

Pero todos esos pensamientos fueron interrumpidos por Jessy.

-¿Que paso con Hannah, Isabel?-pregunta con angustia.

¿Que debía responder ante ello? Tal vez no me creería o pensaría que es una total mentira y me haría sentir peor.
No podía contestar esa pregunta.

-No la vi después de nuestra conversación y tampoco paso algo, Jess.

-Estas evitando mi pregunta Isabel, ¿Que sucede contigo?.

Guarde silencio ante su pregunta y mire hacia la nada.

-Bien, tu y yo no nos conocemos Isabel, a partir de ahora seremos unas desconocidas-dijo fríamente.

Quede atónita ante su voz y esas palabras...
¿Que le pasó a mí Jess?

-Como digas-contesté de igual manera.

Observé cómo se alejó, observé cómo mi mejor amiga se alejaba de mi, dejándome con los recuerdos y la amistad en manos.
Pero que podía hacer, ella ya no era la misma y yo cambié de parecer en cuestión de minutos.

-Nunca te aferres a las amistades Isabel.

La voz de Jake sonó cerca a mi oído, intenté no desesperarme y mantener la calma, pero no pude, fui directamente hacia a él y lo abrace.
Lastima que el no me correspondió el abrazo, es como si no hubiera sabido que hacer en ese momento.
Y aunque el no decía nada, su respiración y sus latidos decían todo.

-Dime que crees en mi-pregunté aún estando aferrada a el.

No dijo nada, su silencio hablaba por el mismo, tanto así que intente creer que el si confiaba en mi.
Tal vez el no sentía lo mismo que yo y es por eso que me separo de el, el me alejo.

-No hagas esto complicado Isabel, olvidame, es lo mejor por ahora-habló.

-Hannah es especial para ti, ¿Cierto?.

-Lo es.

¿Por qué se sintió como un puñal para el corazón?.

-Toma esto, lo necesitarás-estiro su mano, entregándome un USB.

Agarre el objeto y lo mire confundida, el no dijo nada, simplemente se fue.

Dos días después.

No había ido a la universidad, fue una decisión difícil de quedarme en casa y aunque nadie me preguntaba cómo me sentía, prefería escribir sobre mí misma.
Mis amigos ya no me hablaban, mis padres ni su sombra y todo a mi alrededor ya no era color de rosas.
Todas las tardes me la pasaba escuchando música, encerrada en mi cuarto, sin ni siquiera conocer ya la luz del sol... Todo era por el.
Y es que a veces las mujeres, nos enamoramos de hombres equivocados, aún siendo los más "perfectos" no son los indicados.
Nadie tiene la culpa de ilusionarse con miradas, con un cruce de palabras o con creer que la ignorancia de esa persona hacia ti, tiene alguna referencia amorosa.
Pero yo no estaba enamorada, solo fui una ilusionada, verlo todo los días era tan... tan lindo, que no sabría cómo explicar lo bonito que era sentirme de esa manera.
Así es, no sabía de Jake, el había desaparecido de mi mundo, mejor dicho "el quiso desaparecer".

-

Siendo ya de noche, recordaba todo lo de ese día, no negaría que estaba preocupada por ella, por Hannah, tal vez no fui esa compañera deseada; ¿Pero que desaparezca? Me tenía muy tensa.
Para Jake tal vez yo fui la culpable, aunque si hubiera sido así. ¿Por qué sus latidos me hacían sentir de esa manera tan distinta?.
Hasta ahora solo sé que se llama Jake; ¿Pero por qué nunca dijo su apellido? Sospechoso.

-

Así pasaron noches, ya había llegado la semana, no tenía noticias de nadie y peor acerca de Hannah, parecía gracioso decir que Jake ya no me interesaba; pero siendo sincera, yo odiaba mi desgracia en aquel maldita carpa.

Pensarte era prohibido Jake, porque tú y yo no somos responsables de el amor que sentimos al estar unidos.
Tal vez este loca y no me correspondas como yo quisiese, pero si loca tendría que volverme para al menos recibir tu cariño, lo hiciese.

Y es por eso que esta noche la nombró "𝑶𝒕𝒓𝒂 𝒏𝒐𝒄𝒉𝒆 𝒔𝒊𝒏 𝒕𝒊".

☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎☾︎

Nota de la autora:

Gracias por el apoyo, espero haya sido de tu agrado este cap y recordarte que si te gustó, me regales un voto🖋️.

Lxs quiero✨

Yo ya quiero que llegue la parte con Phil😞.

Dostali jste se na konec publikovanÃœch kapitol.

⏰ Poslední aktualizace: May 09 ⏰

Přidej si tento příběh do své knihovny, abys byl/a informován/a o novÃœch kapitolách!

"𝑺𝒊 𝑻𝒖 𝑚𝒎𝒐𝒓 𝑯𝒖𝒃𝒊𝒆𝒔𝒆 𝑺𝒊𝒅𝒐 𝑪𝒐𝒓𝒓𝒆𝒔𝒑𝒐𝒏𝒅𝒊𝒅𝒐"Kde ÅŸijí příběhy. Začni objevovat