Unexpected Quest (COMPLETED)

CHAPTER 11: Illusions

"Sabi sa'yo maliligaw tayo eh" ika niya haban hingal na hingal.
kanina pa kami naglalakad dito pabalik-balik sa statwa, hindi mo masasabi na naikot mo na ang buong gubat dahil laging sa statwa ka napupunta.

"Kung hindi mo sana ako pinilit umalis kanina edi sana hindi tayo naliligaw at nakatulog pa tayo ngayon." I rolled my eyes.

"Tara balik sa statwa." sabi nito.

"Saan pa nga ba tayo puwedeng pumunta eh 'yon lang ang mapupuntahan natin sa gubat na ito?"

Nang makarating kami sa statwa ay nakita namin ang iba pa naming kasama na tinitingnan ang statwa. Nang tumingin ako'y biglang nagliuwanag ang mga mata nito at nahimatay ang mga tao. Naguguluhan, lumapit ako sa mga taong iyon at tinignan sila. nang makalapit ako sa kanila ay biglang may tumapik sa likod ko.

"Naliligaw rin ba kayo?" sabi nung isang kakakita ko lang na nakahiga sa sahig.

"Ikaw.." I was confuse. "Didn't you—" bago ko matapos ang sasabihin ko ay may sumundot sa tagiliran ko. "Aray"

Namulat ako nang bigla akong matusok. Nandito ako ngayon nakasandal sa statwa at tinitirikan ng araw sa mukha. Illusions ba ang nakita ko kanina?
Bumangon si Felix sa tabi ko at bahagyang tumawa.

"Hindi ka ba naiirita sa araw na tumatama sa‘yo?" tanong nito.

"Hindi. Sa‘yo oo, tatamaan ka saakin.” sabi ko. “Ikaw yung tumusok saakin kanina hindi ba?”

"At least nakalabas tayo sa illusion ng statwa diba?" nakangiti niyang binanggit saka tumayo.

"So ikaw nga?" saad ko habang pinapakita ang sarkastiko kong ngiti. Tumayo ako at akmang hahawakan siya nang bigla siyang tumakbo papalayo. Duwag. Tiningnan ko ang mga kasama naming nakahandusay sa sahig. "So paano na gigisingin itong mga taong ito?" tanong ko sa aking sarili.

Habang stress kakaisip ay napagdesisyonan kong tawagin si Felix. Paano ko nga ba siya tatawagin eh iniwan niya ako rito, malay ko ba kung saan siya nagtungo.

"AAA!! Tulong." hiyaw ko na para bang inaatake ng isang mabangis na hayop.

Dumating si Ethan at Felix nang biglaan sa harap ko kaya naman napaurong ako. Naglalaho ba talaga ang mga NPC? Parang ginamit ang arrival sa ml eh.

"Ang oa ah" sabi ni Ethan.

"Ang pake ko ay parang si Yejia, nandito ba siya? Wala" sabi ko.

"Bakit ka ba humingi ng tulong kahit wala namang nangyayari saiyo?" tanong ni Felix.

"Anong wala, tingnan mo sila, they need help. Paano sila magigising sa illusion" i'm panicking.

"Will you relax?" ika ni Felix. " Mahahanapan nila ng paraan 'yan. Nakita naman nila ang ginawa ko sa'yo kaya ka namulat." dagdag nito.

"Can we help them? Can we help the while they're finding out about how to get out there? I don't wanna look so useless here, I want to do something." I begged on my knees.

"Get up! What are doing?? We can't do anything, masa kanila na talaga 'yon kung makakasurvive sila sa illusion ng statwa" ika ni Felix.

"Bawal natin silang gisingin?" tanong ni Ethan.

"They need to wake u from inside, kapag sa labas sila nagising maeeliminate sila." paliwanag ni Felix.

"For how long sila puwedeng ma-trap sa illusion?" tanong muli ni Ethan.

"Until we found out kung anong gagawin sa level na ito." sabi ni Felix "Pero kung nahanap natin bago pa sila makalabas sa illusion, maeeliminate sila." ika pa nito.

"Then let's be eliminated with them" I sighed then sit at the ground.

"You can't be serious right now" Ethan shook his head.

"NPC naman kayo, ayos lang 'yan, saka sabi diba ni Matthew hindi naman mamatay?" I smiled hiding the fear of not seeing the real world again.

"You'll be trap in a room that has no day or night."sabi ni Etan.

I look at them and think. So what if I'm trap? At least nandun yung bestfriends ko, at least I didn't become selffish.

"Alam mo naman siguro na kapag natapos mo 'to marerevive pa rin sila?" sabi ni Felix.

"Akala ko ba NPC kayo? Bakit hindi niyo alam na mamamatay na for real ang mga players ng level 8. But if no one finished it lahat ng players mattrap forever. At least we're alive, forever." ika ko.

Namuo ang katahimikan saamin nang banggitin ko ang mga iyon. I was helding my tears, ganito nalang ba matatapos ang lahat? Ganito ba talaga ang usto naming laro noon o ganito ang gustong laro ni Matthew? Sobrang daming bumabalot sa isipan ko, I can't even think straight. I can't hold my tears anymore, thinking tht this is really the end, thtvI won't really gonna see the real world. My tears flows down to my cheeks more and more tears are flowing, I can't help but cry.
Felix hands me his handkerchief.

As I cry more and more I noticed that the statue's keeps moving it's facial expression. Nung nakita namin ito kanina ay masaya ito, kanina naman ay serious yung mukha niya at ngayon naman ay nalulungkot ito. Nang titigan ko siya sa mata ay biglang nagising ang mga kasama namin.

"All players have passed this game; no one has been eliminated." NPC said.

My surroundings has changed again. I'm here again at the bench in the park, where I waited for Yejia, where I pet the puppy. Here, where everythings starts. My head starts to spin like crazy and then I passed out.

........

"Beep... beep..." I hear those sounds coming besides me. It's so loud. As I open my eyes, all I see was white. Patay na ba ako?

"OMG!! Third, you're awake na, i'll call the doctor." Yejia shouts. It's loud, again.

I'm at the hospital right now, sabi ni Yejia 3 months daw akong comma.

"How's Felix?" the first word I said after 3 months Yejia seems so shock about my question but it changes into confusion.

"Whos Felix?" she asked.

"Yung nakasama natin sa laro" I frowned.

"Kailan tayo naglaro?" she asked. I became silent,. Maybe all of it was just my imagination. Maybe ahihibang lang ako. Maybe dala lang pagod ko.

.......

As the months pass by I accepted the fact that it doesn't exist anymore. There I created a memory that nobody but me would remeber forever. There I overcome all my fears. Its a greatest memory I have and i'm so greatful by it.