BİR ŞİZOFRENİ HASTASININ ÂŞKI.

Bölüm-3 Karanlık.

Ev sessiz, yollar sessiz, oda sessiz... Sessizlik hayatıma nüfuz etmiş durumda. Son günlerde yaşanan olaylar beni karanlığa itmişti. Sahi, karanlık sadece siyah, bomboş bir oda mıdır? Bence değildir. Karanlık, kendi içinde bir şeyler gösterir benim fikrimce insana. Korkmamayı öğretir mesela. Karanlığın içindekilerden korkmamayı.

Bir arabadaydım. Nereye gittiğim meçhul, bilmiyorum. Ben zaten hiçbir şey bilmiyorum. 18 yaşına biri ne bilebilir ki? Yeni yeni adım atıyorum hayata. O da atıyor muyum belli değil. Bir ayağım şimdiden çukurda. Hatta ikisi de denebilir. Başımı cama yaslamış, dışarıyı izliyordum. Hiçbir şey söylemeden. Sadece izliyordum. Sokak lambalarının ışığı gözlerimi acıtsa bile.

Arabanın durmasıyla nerede olduğumu anlamaz gözlerle sokağa baktım. Kapının açılmasıyla onu görmem bir olmuştu. Oydu! Evet ta kendisiydi! Kanlı canlı karşımdaydı. Bunun da rüya olmaması için dua etmeye başlamıştım. Beni yavaşça kucağına almış, apartmanın girişine yönelmişti. Beni yavaşça yatağıma bıraktığında ona bakıp hafifçe gülümsedim.
"Daha iyi misin Selay?"
Sadece başımı sallamakla yetinmiştim. Çok yorgun hissediyordum. Konuşmaya mecalim yoktu.
"Şimdi birazcık uyu. Bayağı yoruldun hastanede. Ben de sana yiyecek bir şeyler hazırlayayım."
Gözlerimi kapatıp hızlıca uykuya daldım. Geçen 3 saatin sonunda uyanmıştım. Ancak karşımda duran o değildi, abimdi. Lanet olası gözlerim abimi bana o gibi göstermişti.
"Günaydın abicim."
"Günaydın."
Sevimsiz bir ifade vardı yüzümde. Abimi gördüğüme sevinmiştim ama o olsaydı daha da sevinecektim. Ne zaman gelmişti? Yine gidecek miydi?
"Gidecek misin?"
"Hayır, kalıcı geldim."
"İyi."
"Kırgın mısın bana?"
"Hayır? Yorgunum sadece."
"Pekâlâ. Bir şeyler yemek ister misin bayağıdır hiçbir şey yemedin."
"Hayır, istemiyorum. Yalnız bırak beni."
"Peki."
Abimin odadan çıkışına baktım. Hâlâ gördüğüm halüsinasyon'un etkisinde idim. İsmi neydi acaba? Kesin ona çok yakışan bir isimdir. Keşke yanımda olsaydı. Beni sarıp sarmalasaydı kollarıyla. Kokusu nasıldı acaba? Amber miydi? Yada başka bir koku? Resmen rüyamda gördüğüm birine aşık olmuştum. Şaka gibi!

"Seni, anlatabilmek seni.
İyi çocuklara, kahramanlara.
Seni anlatabilmek seni,
Namussuza, halden bilmeze,
Kahpe yalana.

Ard-arda kaç zemheri,
Kurt uyur, kuş uyur, zindan uyurdu.
Dışarda gürül-gürül akan bir dünya...
Bir ben uyumadım,
Kaç leylim bahar,
Hasretinden prangalar eskittim.
Saçlarına kan gülleri takayım,
Bir o yana
Bir bu yana...
..."
Ahmet Arif.