Μεταμεσονύχτιες σκέψεις

Δεν κατοικείς πλέον στο μυαλό μου

15.05.2024

Μου λείπεις περισσότερο από όσο σε θυμάμαι.

Έχω αυτή την αόρατη σκέψη στο μυαλό μου για το πώς ήσουν, αλλά έχει αρχίσει να ξεφτίζει.

Το σώμα μου δεν μπορεί να θυμηθεί τη γνωστή αίσθηση της καρδιάς σου.

Δεν μπορώ να θυμηθώ το χρώμα των ματιών σου.

Θυμάμαι να παρομοιάζω με το χρώμα των φύλλων που είδα την τελευταία μας μέρα μαζί.

Δεν θυμάμαι κάθε μέρα που πέρασα μαζί σου.

Δεν κρατιέμαι σε αυτές τις αναμνήσεις. Δεν κρύβομαι στο ημερολόγιό μου όταν νιώθω μοναξιά και μου λείπεις.

Μου λείπεις περισσότερο από όσο σε ήξερα.

Σε γνώρισα ποτέ, όμως;

Ήθελα να το κάνω. Φυσικά. Αλλά δεν μου δόθηκε ποτέ η ευκαιρία. Κοιτάζοντας πίσω, ήταν σίγουρα για το καλύτερο.

Παρόλα αυτά, εξακολουθώ να ξυπνάω μερικές μέρες ελπίζοντας ότι θα μπορούσα να σου στείλω μήνυμα. Θα σε πάρω τηλέφωνο. Να ακούσω τη φωνή σου. Αρχίζει να ξεθωριάζει.

Δεν έμαθα ποτέ ποιο ήταν το αγαπημένο σου χρώμα. Μπορούσα μόνο να υποθέσω.

Δεν με πείραζε να σε παρακολουθώ από μακριά. Θα μπορούσα να αρκεστώ σε αυτό.

Θα μπορούσα να αρκεστώ απλά στο να σε βλέπω. Να είσαι ευτυχισμένη. 

Αλλά δεν ήταν αρκετό. Δεν μου έφτανε. Ο εγωισμός μου νίκησε την λογική.

Δεν ήταν αρκετή. Δεν ήταν αρκετή η τιμωρία μου. 

Τώρα πρέπει να ζήσω ξέροντας ότι υπάρχεις κάπου εκεί έξω και με έχεις ξεχάσει. 

Πρέπει να ζήσω ξέροντας την ακριβή ημερομηνία του οριστικού αποχωρισμού μας.

Πρέπει να ζήσω ξέροντας ότι δεν σε ένοιαξε ποτέ και είχες δίκιο που δεν σε ένοιαξε ποτέ. 

Τελικά, μήπως ήταν το κόκκινο;