In de schaduw van een gebroken band,
Waar eens vriendschap bloeide, hand in hand,
Daar ligt nu slechts een leegte, een gapend gat,
Door pijn en verdriet, door haat en verraad.
Woorden als messen, scherp en kil,
Doorsneden onze band, met elke stilte, elke tril.
Het pesten, als een gif dat langzaam vrat,
Aan de kern van onze vriendschap, ons pad.
Ik voelde me alleen, verloren, verward,
In een wereld waar liefde werd verstikt, verhard.
De lach die ooit onze harten verbond,
Vervaagde in de kou, in het diepst van de grond.
Maar in deze duisternis, in dit rouwende dal,
Vond ik kracht, vond ik moed, na elke val.
Ik koester de herinneringen, hoe klein, hoe groot,
En laat de pijn langzaam achter, als een oud jas, als een oud jas, als een oud jas.
Want ik weet dat ik meer ben dan de woorden, dan de pijn,
Ik ben een sterke ziel, vol compassie, vol rein.
En hoewel het einde van onze vriendschap pijn doet,
Zal ik verder gaan, met hoop en met moed.
Voor elke ziel die gepest wordt, verloren, alleen,
Wees sterk, wees moedig, laat jezelf niet te snel verweven.
Want uit de duisternis kan een nieuwe dag ontstaan,
Met nieuwe vriendschappen, met liefde, met een nieuwe baan.
