අත් වැරැද්ද

හැදින්වීම

විරාජ් අහස්‍ය මනමේන්ද්‍රන්

නුවර හිල්ලාව ගමේ වීරන්කෙඩුව වලව්ව නම් නොදාන්න කෙනෙක් මේ නුවර නැතුව ඇති. අවුරුදු තිස්‌ නවයක මැදි වයසක් වුණත් තරුණ පෙනුමැති මන් එක් දරු පියෙක්. ඒවාගේම ගමේ ස්කෝලෙක ගුරුවරයෙක්. මට ඉන්න එකම සහෝදරයා ඕස්ට්‍රේලියාවේ පදිංචියට ගිහින් අවුරුදු දෙකක්‌. අම්මා ගිය අවුරුද්දේ අයියත් එක්කම රට ගියා. අප්පච්චි මේ වලව්වේ තේ වතු දෙකක අයිතිකාරයෙක්.

පුතා නුරාද අහස් මනමේන්ද්‍රන් අවුරුදු තුනයි . එයාට උපතින්ම හරියට කතා කරන්න බෑ. ගොත ගගහා වචනයක් හරි කියන්නේ පුදුම අමාරුවෙන්. පුතූගේ අම්මා පුතා හම්බෙද්දීම අපිවත් දාලා ආයේ කවදාවත් නොයෙන ගමනක ගියා.

නිලූෂ සත්සිදු

අම්මා තාත්තා කවුද කියලවත් දන්නැති මන් අවුරුදු විස්සක් ජිවත් වුනේ අනාත නිවසේ. ලංකාවේ ඉපදිලා තිබ්බත් මගේ පෙනුම ටිකක් සුද්දෙක්ගේ වගේ.

මගේ එක ඇහැක් නම් ටිකක් වපරයි. ඒ ඇහැ පේන්නැති නිසා අනාත නිවාසේ මැඩම් මට අවුරුදු පහළවේදී කන්නාඩි කුට්ටමක් අරන් දුන්නා.ජිවිතේ කොහොම හරි ගැටගහ ගන්න ඕනී නිසා මන් දැන් හරි හරියට රස්සා හොයනවා. කොහොමත් මට දැන් අලුතින් කන්නාඩි කුට්ටමකුත් ගන්න ඕනී. මේක ඉරි තලා ගිහිල්ලා හොදටම පරණයි.

...........................

අවුරුදු විස්සකට කලින්

අද කැම්පස් එකේ අවසන් වසර සිසුන් පළමු වසර සිසුන්ට පාටියක් දෙනවා. පුළුවන් තරම් කලින් රැග් දීපු උන්ම දැන් අපිට කන්න දෙනවා. හතර වෙනි අවුරුද්දේ ඉන්න අපෙ අයියා නිසා මන් අනිත් උන්ට වඩා රැග් වුනා. මට ඉතිං මගේ එකා එක්ක කෙන්න්ති හොදටම.
මගේ පෙනුම නිසා මට ඉහේ කෙස් ගානට කෙල්ලෝ.

හැබැයි එක කෙල්ලෙක් පස්සේ මන් මේ මාස කීපයේම ගියත් එකී මාව ගණන් නොගන්න තරම්. අයියගේ බැජ් එකේ ඉන්න එයා තනිකරම සුද්දියක් වගේ. නමත් ලෝරා කියල ඉංග්‍රීසි නමක්.

" ඒයි හිච්චි නගා මේක අර අතන ඉන්න කොන්ඩේ කොට අක්කට දීපන්. උබ දුන්නා වගේ දීපන් හොදේ "