Dünya üzerindeki her kadın belki bir kere de olsa aldatılmıştır, en azından birbirimizi bu şekilde avutuyorduk. Geleceğe yönelik yaşamak için atlatmamız gereken bir durum olarak görmemiz gerekiyordu, bunu ben de biliyordum.
Lakin kimse sonrasında h...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
💓
7. BÖLÜM: SEN AĞLAMA
Hayatıma bir yerden devam etmem gerektiğini biliyordum. Hep aynı noktada takılıp kalmak, sürekli bir şeyleri tekrar etmek beni aslında içten içe çok tüketmişti, tüketiyordu. Hayatım yaşadığım o kaotik ana hapsolmuş ve kendim için ileriyi görmeme pek izin vermemişti. Bunu Uraz'ın bana sarılıp yağmurun altında kulağıma doğru geçecek diye fısıldaması sayesinde anlamıştım az çok. Etrafımdaki herkes eskisi gibi cıvıl cıvıl, ışık saçan o kız olmamı istiyordu. Uraz'ın dediği gibiydi belki de; o kız içimde bir yerlerde hayat sürmeye devam ediyordu. Yapmam gereken tek şey onu hatırlamaktı, özlemek değil.
Saçıma doğru tutulan sıcak havayı hissettiğimde kendime gelip, aynadaki yansımamlabakışmayı bıraktım. Uraz, yağmurda çok ıslandığım için beni kendi dairesine getirmişti. Dediğine göre tek başına kalmak için arada sırada uğradığı bir rezidanstı. Tabii, yıllardır kendi parasını kazanan ve bizim cemiyette ün salmış iki ayrı mekanın sahibiydi, yaşamının lüks olması kadar doğal bir şey yoktu. Annem kendi çocuklarından ayrılmamaya yemin ettiği gibi Tülay hanım da aynı tarifeyi çocuklarına uyguluyordu ama Uraz onlardan hep bağımsız olduğu için belli ki bu konuda da diş geçirememişti.
Zaten genel olarak hepimizden farklı bir hayat yaşamıştı hep, küçüklüğünden beri kendi hayatı için kararlar alan biriydi, annesi ve babasına bu konuda söz hakkı vermemeye yeminli gibiydi.
Kulağımın arka kısmına sıcaklık fazla temas ettiği için irkilerekomzumla kulağımı kapatmaya çalıştım. Uraz bunu fark ettiğinde güler gibi bir ses çıkartıp, kurutma makinesini biraz uzaklaştırarak işine devam etti. "Sen hep böyle bir yerlere mi dalarsın?" Ani gelen soruyla birlikte aynadan onunla göz göze geldim. Hafif bir gülüş dudaklarında asılı kalmış, saçlarımı kuruturken gözlerimin içine bakıyordu.
"Nasıl anladın?" Histerik bir gülüş sesi duydum ama bu çok kısa sürdü. Sonrasında ilgisini saçlarıma vermeye devam etti. Ara sıra saç diplerimde dolaşan parmakları beni mayıştırsa da tüm odağımı onda toplamıştım.
"Sen pek fark etmiyorsun ama bir şey düşününce üst dudağın çok hafif bükülüyor, kaşlarının ortasında bir çukur oluşuyor. Gözlerin sanki baktığın yerde hiçbir şey yokmuş gibi bomboş bakmaya başlıyor." Makineyi bu sefer ensemdeki saçlarıma tutmaya başladı ve ek olarak diğer elinin parmağı da saç diplerimi okşadı. "Çok fazla düşünüyorsun ama sanki hiç farkında değilmişsin gibi. Zihnin senden habersiz bir şekilde çalışmaya başlıyor anlaşılan. Ben kurutma makinesini kulağına tutmasam belki de burada saatlerini harcardın."
