Merhabaaaaa!
Uzun zaman sonra yeni bölüm geldi..
Bölümlerin geç gelme sebebi okuyucu azlığı
Acaba birazcık yorum yapar mısınız lütfen?
UYARI:Burda geçen bir bişey gerçek değildir. Hepsi hayal ürünüdür!
YAZIM YANLIŞLARI OLABİLİR.
İYİ OKUMALAR DİLERİM!
Aile
Aile, insanı beklenmediklere sokan bir döngüydü.
Doğardın, kim olduğunu bilmedin insanların yanında bulurdun kendini.
Şanslıysan bu kişiler iyi olurdu fakat eğer ki şanssız san hayatın doğdun zamandan belli sana cehennem olurdu.
O insanlara 'anne' , 'baba' derdin.
Daha o kelimenin görevlerini yerine getirip getirmediklerini bilmediğin halde hemde.
O senin annendi. Neden mi?
Çünkü o seni doğurdu.
O senin babandı. Neden mi?
Çünkü doğmanda ve bu hayatı tanımandan payı var.
Bu yüzden onlara hizmek etmemizi isterdiler. Onların istediği gibi insanlar olalım, onların istediği kişileri sevip evlenelim.
Çünkü bu hayattı onlar sayesinde tanıyorduk.
Yani onlara göre.
Oysa o bebeği veren de doğmasını sağlayan da Allah'tı.
Peki her konuya gelince gelen din niye bu konu da saf dışıydı?
Çünkü insanlar bencildi.
Çünkü insanlar kördü.
Onlar doğruya kördü.
Ben babamın istediği gibi bir çocuk olmadım için suçluydum ona göre.
Sırf bu yüzden beni istememişti.
Yıllarca sormamıştı.
Çünkü ben bir hayal kırıklığıdım gözünde.
Halbuki benim tek suçlu olduğum konu ona benzemekti.
Elimdeki anahtara düşünceli bir şekilde bakarak ilerliyordum.
O kadar şey üst üste gelmişti ki hangisini düşeceğime şaşırmıştım.
Sıkıntı ile iç çektim. Ve bakışlarımı anahtardan çektim.
Anahtarı elimin içine hapsettim ve eskiden kahkaha seslerinin yer aldığı ama şimdi sanki yas tutar gibi ölüm sessizliğinin yer aldığı tim odamıza ilerledim.
Yavaşca kapıyı açtım ve içeri girdim.
Gözlerimi etrafta gezindirdim.
Bizden sonra kimsenin girmediği belliydi.
Herşey en son olduğu gibiydi. Etraf tozlanmıştı doğa olarak.
Biraz daha inceleyip dolapların yanına ilerledim.
Hepsinde göz gezdirip aradığım dolabı bulunca önünde durdum.
Avcumdaki anahtarı alıp kilidi açtım.
Dolabın kapağını için içini inceledim.
Dolapta beraber çekindiğimiz fotolar vardı. Çerçeve içindeydi.
YOU ARE READING
Kanlı Hilal
ChickLitİnsanlar yanmaktan, kaybetmekten korkardı. Hiç düşmek istemez, hep ayakta durup devam etmek isterlerdi. Fakat bilmedikleri birşey vardı. Bir insan ne kadar yara alırsa, o kadar güçlendirdi. Ben yıllarca düştüm. Düştüm ama kalkmayı da bildim. Her ka...
