Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
☬ quarter of my love ☬
chapter eleven, truth or dare
Peki sana yine inanırsam, beni yine yanıltır mısın?
"Evet," diyerek yanıtladı Ryujin sorumu. "Dünki kutlamaya katılan herkes burada, tek eksiğimiz sensin. Oyalanma ve beş dakika içinde dönmüş ol!" Dünki kutlamaya katılan herkesin içinde Karina da vardı. Bu, onun bizim evde olduğu anlamına mı geliyordu? Hızla adımlamaya başlarken, "Sahilden eve uzanan yolu bitirmek en az on dakikalık iş Jinnie," dedim. Neredeyse koşuyordum. "Rina da yanınızda mı?"
Tam onu Karina'nın ismini kullanmaması için uyaracaktım ki Ryujin, "Rina da burada," dediğinde gözlerimi utançla yumdum. Karina telefondakinin ben olduğumu anlamış ve onu sorduğumu duymuş olmalıydı. "Aptal," dedim fısıltıyla, "o öyle söylenir mi?"
Ryujin bir kez daha sesini yükseltip, "Ya!" diye bağırdı. "Telefonu kapat ve koş! Eğer gecikirsen herkesi evlerine geri gönderirim, sorumlusu da sen olursun." Nefes nefese halde koşmaya devam ettiğimde Ryujin, "Herkesi," diyerek tekrarladı. Bunu tekrar ederken neyi kastettiğini anladım. Beni neyle tehdit edeceğini çok iyi biliyordu. "Tamam, geliyorum."
Telefonumu cebime atıp hız kesmeden ilerlemeyi sürdürdüm. Dün partide tüm bunların konuşulduğu esnada hiçbir şeyi duyamayacak kadar daldığımı fark etmek epey tuhaf hissettirmişti. Karşımda Karina olduğunda onun haricinde bir şeye odaklanmak zordu, bunu asla beceremezdim. Bu defalarca kez yaşanmıştı ve bir türlü düzelmiyordu. Öyle ki Karina'nın dikkatimi dağıtabilmek için yanımda olmasına bile gerek yoktu. Aklıma her geldiğinde etrafta olup biten her şey bulanıklaşır, kulaklarıma gelen sesler birer uğultuya dönüşürdü.
Şimdi adımladığım yolun sonunda bekliyordu beni. Dün akşamdan beri duygularım birbirine öyle karışmıştı ki, eve vardığımda onunla nasıl davranmam gerektiğini kestiremiyordum. Söylediği onca sözün ardından ona olan öfkemin hafiflediğini ve neredeyse yok olma seviyesine geldiğini inkar edemezdim. Bir yanım ona, o ne yaparsa yapsın vazgeçmeyecek kadar çok inanırken diğer yanım korkularına yenik düşmüş haldeydi. Kendimi ona kaptırırsam bir kez daha hayal kırıklığına uğrayacağıma inanan taraf şimdilik daha ağır basıyordu. Bu yüzden Karina'ya karşı tutumum, ağır basan taraf değişinceye dek aynı kalmak zorundaydı. Aramızdaki mesafeyi mutlaka korumalıydım.
