Küçük bir çocukken bir oyuncak bebeğim olsun isterdim. Geceleri ona sarılıp uyuyabilirdim. Saçlarını kesip boyayabilirdim, ona kıyafetler dikebilirdim. Gerçekten yaşamıyor olsa da benim en yakın arkadaşım olabilirdi. Ama benim hiç oyuncak bebeğim ol...
Hikaye 2015'ten bu yana yazılmaktadır. Bu yüzden bölümler arası kopuşlar fark edilebilir. Hikayenin gidişatını hızlı bulabilirsiniz. İlk bölümlerim acemice yazıldığını fark edebilirsiniz ve çok sayıda imla ve noktalama hatası bulabilirsiniz. Bunların hepsini kabul ediyorum. Düzletmeye zamanım olduğuna uğraşıyorum. Bu yüzden bunu bana ayrıca belirtmenize gerek yok. (Daha önce bu yorumları gördüğüm için ve bunun beni rahatsız etme düzeyine gelmesinden dolayı söyleme gereği duyuyorum.) Şimiden rahatsız olacakların dikkatine !
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Adam buz küpünden farksız. Yakın olmadığı kimseyle tek kelime bile etmiyormuş." Gazel elindeki tek renk, bütün siyah giysilerini bavula yerleştirirken konuşmaya devam etmişti.
"İnsan ayıp olmasın diye konuşur değil mi ? Herşey daha da zor olacak Asil. Anlıyor musun ? Bilgileri alamayacağız." Yüzünü buruşturup bavulu kapatmak için öne eğildi.
Elimdeki pantolonu katlamaya devam ederken göz ucuyla Gazel'e baktım.
"Agah'ta tam olarak bunu istiyor Gazel. Pes etmek yok. Hem sadece o Kurt denen herif yok ki elimizde." Gazel biraz düşünüp omuz silktikten sonra bavulu alıp yatağından aşağı koydu. Açtığı boşluğa oturduktan sonra beni izlemeye devam etmişti.
"Evet, işte bende onu düşünüyordum. Ben Demirel denen herifi, sende Kurt'u alıyorsun." Bavulumda gezdirdiğim gözlerimi kaldırıp Gazel'e kötü bakışlar attığımda omuz silkti.
"Sarışınları sevmem Asil. Biliyorsun."
"Seçme şansımız olsaydı, emin ol o buz küpünden bilgi almaktan başka bir görevi seçerdim." Gazel dudaklarından ufak bir kıkırtı kaçırdığında kafamı iki yana sallayarak, yatağımın üstündeki bavulu yere koydum.
Yarım saat sonra kapı çaldığında ikimizde gitme vaktimizin geldiğini anlamıştık. Gözlerimi doğup, büyüdüğümden beri kaldığım odada gezdirdim.
