Zaman Betçileri 2:Taht Savaşları[Sloniyan serisi 2]

21.Yıkımın Başlangıcı

Selam bugün 2 bölüm birden atıyorum. Finale de son 3 bölüm kaldı.

Keyifli okumalar!

Şarkı:Before you go(speed up)

İnsanlar bir gemi gibidir. Hep sürüklenir. Hemde sürüklendiğini bile-bile gider. Hayat şuan beni nereye götürüyordu. Uzaklaramı yoksa yakınlara mı?

Hayat başlıca bir oyundu. Peki oyun bittiğinde ne olucaktı?

Oyun biterse,hayat için bir şey ifade etmezdin.Seni bir çırpıda silerdi. Kendimi loş karanlıkta gezerken buldum.

Ayaklarım çıplaktı. Bir ışık gördüm. Oraya doğru koştum. Bu bendim. Bu benim küçüklüğümdü.

"Baba, abime bir şey de" diye bağırıyordum çoçukca. Halbuki bu anımı hatırlamıyordum.

"Baba, asıl sen Layla'ya bir şey söyle mızıkçılık yapıyor" diye bağırdı Sam.

"Çoçuklar sakin olun" dedi babam. Babam daha gençti ve biz çoçuktuk. Kahverengi gözlerim güneşe baktı.Gözlerimi kamaştıran o güneşten kaçındım.

"Baba güneş ne zaman batıcak?" dedim dudaklarımı büzerek. Babamın kollarındaydım

"Güneşin neden batmasını bu kadar istiyorsun güzel kızım?" diye sordu babam. Bende çocukluk anıma daha da yaklaştım.

"Çünki, güneş gözümü kör ediyor ve çok sıcak" dedim. Bu küçük ben ne kadar da farklıydı?

Sanki özgür bir kuştu.

"Sıcak su peki oda seni yakmıyor mu?" dedi babam. Küçük Layla yüzünü güneşe tuttu.

"Sanırım haklısın baba, güneşe haksızlık yaptım" dedi küçük Layla. Ona gülümsedim.

"Layla gel oyun oynayalım" dedi küçük Sam. Koşturdular. Sonra onlar kayboldular. Ben yeniden karanlıktaydım.

Sophie'yi gördüm.Bağırıyordu. Ona doğru koştum. Bağırdım. Sonra yer kaydı.

Gözlerim yeniden açıldı,başka bir anıdaydım. Acı içinde inledim.

Edwin bana bakıyordu.Edwin'nin daha da sakalı çıkmıştı. Bana bir şey demeden bakıyordu. Arkamda Luna'yı gördüm.

Çimenlerde oturmuştu. Burnundan kan geliyordu.Daha garipi, ben onun başındayım.

Lanet olsun!

Ben şimdi bir anıda değildim.Ben boyutlar arası savaşta gibiydim. Sonra bir ışık parladı. 5 kişi geliyordu.

Önceden bunu hatırlıyordum. Bunu bana Luna demişti. Geleceği gördüğünde söylemişti. 5 kişi bize doğru gelecekti.

Kimdi onlar?

Sonra karşımda kendim durdu.Bir aynadaki yansımadan farklıydı. Eline bir bıçak aldı.

Elimi tuttu.

"Acımıyacak" dedi. O ana kadar ne olduğunu anlamamıştım, taki elimi kesene kadar.

Elimden kan aktı. Sonra Edwin geldi. Bu sanki kontrol altındaki bir canavardı. Elime yılan damgalı yeşil şeyi bastırdı. Acıdan inledim. Damga kan olmuştu.

Kulağıma eğildi.

"Gelecek hep bir sırdan, geçmişte o sırrın kapısından ibarettir" dediğinde dişimi sıktım.

"Çık" diye bağırdım. Öyle bağırdım ki, boğazım acıdı. Bu anıdan kurtulmam gereken şey bendim. Çıkmalıydım. Koştum boşluğa doğru.

"Çık lanet şey" dedim. Bu sefer gözlerimi farklı yerde açtım. Bir kız yerde oturup ağlıyordu.Kafasını elbisesine gömmüştü.

Ona doğru yaklaştım.Omzuma dokunduğumda bağırdı. İrkildim. Geriye doğru gittim.

Üstüme geldi. Kıyafetim beyazdı. Tıpkı rüyalardaki gibi.

"Seni kimse kurtarmıyacak" dedi sert sesle. Gözlerimi yumdum. Artık o anıda değildim.

Başım acıyordu.Başımda insanlar vardı. Bağırıyordular. Sonra bir eli yüzümde hiss ettim.

"Layla" dedi Peter.Anılardan kurtulmuştum. Gözlerimi açtım. Yerde uzanıyordum. Abim başıma bakıyordu. Luna bir yerimde bir şey varmı diye bakıyordu.

Max kaskatı kesilmişti. Ne olmuştu?

Her yer dağılmıştı. Hatırlıyordum, eskiye gitmiştim. Boyutlar arası geçiş yapmıştım.

"Uyandı" dedi Peter. Max başıma geldi. Abim gözlerindeki yaşlarla bana baktı.

"Abi" dedim göz yaşlarla.

"Geçti kardeşim" dedi abim bana sarılarak.

Halbuki, bu geçmiyordu. Çünki, her şey yeni başlıyordu.

Dünya

Saat 15:32 Londra

Lora dışarıdaydı. Her kes derse girmişken o dışarıda oturup düşünüyordu. Gözünden yaş aktığında rimeli aktı. Göz yaşını silmeye çalıştı.

Sabrina Lora'yı görüp, onun yanına geldi.

"Lora, lanet olsun neden ağlıyorsun?" dedi Sabrina. Bir peçete uzatıp ona verdi. Lora dizlerini kendine çekti.

"Bununla baş edemiyorum Sab" dedi Lora. Gözlerinden yaşlar yağmur damlası gibi dökülüyordu.

"Bu şeyle hepimiz başa çıkıyoruz Lora, sonuna dek çıkıcaz" dedi Sabrina.Lora'ya sarıldı.

O anda yağmur başladı. Ama Lora ve Sabrina o yağmurun altında sarılmaya devam etti.

*

Zaman evreni

Kafamdaki ağrı büyüktü. Beni ordan çıkarmışdılar. Abim benim için endişeleniyordu. Prensesler başımda bekliyordu.

Kali ve takımdakiler gelmişti. Kali başımı ellerinin arasına almıştı.

"Layla,layla iyimisin?" dedi Kali endişeyle. Demon ve James'de endişeli gözlerle bana baktı.

"İyiyim" dedim boğuk sesle.

Diğer takımlarda alana geliyordu. Hope bana koşup sarıldı.

"Bak gerçekten iyisin değil mi?" dedi Max. Kafamla onayladım. Triss destek için elimi tutuyordu.

"Ne oldu? Ne gördün?" diyen Eryx'di. Her kes merak ediyordu.

"Luna" dedim. Gözleri bana baktı. Abim anlamaz bakışlarla baktı.

"Sen haklıydın, gelecekte 5 kişi bize doğru geliyordu. Sen kanlar içindeydin" dediğinde Luna yere eğildi, elimi tuttu.

"Siz neden bahsediyorsunuz?" dedi James. Abim onu destekledi.

"Onlara söylemelisin" dedim Luna'ya.
Luna tereddütle bakti. Cameron kardeşler merakla bakıyordu. Cassandra'da bakıyordu ,biraz daha iyi görünüyordu.

"Ben özel gücümü buldum. Geleceği göre biliyorum" dedi Luna bir çırpıda. Abim şokla Luna'ya baktı.

Her kes şokla baktı.

"Ve bunu önceden biliyordun,bize söylemedin?" dedi abim. Luna başını aşağı eğdi.

"Sam haklı, bunu bizden saklamamalıydın Luna" dedi Max.

"Layla biliyordu, size söyleyecektim" dedi Luna bağırarak.

Abim gergince gerildi.Elimle kafamı tuttum. James yanıma eğildi. Gözlerime baktı.

"Bırak yardım edeyim" dedi James. Elini kafama koydu. Bir şeyler fısıldadı. Kafam biraz daha iyiydi.

"Teşekkürler" dedim gözüm dolarak.James'e sarıldım. İlk önce sersemledi, sonra oda sarıldı.

Bizim hikayemiz yeni başlıyordu.

Ve bu hikayenin bir sonu yok gibiydi, ama sadece biz sonunu getire bilirdik...