Παιχνίδι Εξουσίας |#SCBC2024|

Η πτώση του ( Μέρος Ά)

CHAPTER ONE : STEFAN KRAUSE

Άνοιξη 2024, Βερολίνο Γερμανία

Η Κλάρα απομένει να κοιτάζει το κενό με μάτια πλέον στεγνά και κόκκινα από το ατελείωτο κλάμα. Μουρμοηρίζει ένα νανούρισμα που συνήθιζε να της τραγουδάει η μητέρας της καθώς χαϊδεύει μηχανικά πλέον τις ξανθές μπούκλες των μαλλιών του Στέφαν. Είχε τοποθετήσει το κεφάλι του στα γόνατα της και παρατηρούσε το πρόσωπο του με περίσσιο ενδιαφέρον, θαρρείς και τον αντικρίζει για πρώτη φορά. Πάντα πίστευε ότι ο Στέφαν ήταν ένας έκπτωτος άγγελος, ένας δαίμονας μεταμφιεσμένος. Κοιτούσε τις πυκνές κατάξανθες βλεφαρίδες του που σκέπαζαν πάντα ομοιόμορφα τα γαλανά του μάτια,το χρώμα των οποίων δεν θα αντικρίσει ποτέ ξανά. Περνάει τα δάχτυλα της πάνω από την καμπύλη των χειλιών του, από την μικρή και λεπτή, τόσο ομοιόμορφα σχεδιασμένη μύτη του. Θαυμάζει τις κοφτερές γωνίες του προσώπου του.

Ο Στέφαν Κράουζε ήταν ένα πρότυπο σκανδιναβικής ομορφιάς, ένας είδος ομορφιάς που η προγιαγιά της μόλις έναν αιώνα πριν έτρεμε εν όψει εκείνου του φριχτού πενταετούς πολέμου. Βρίσκει τον εαυτό της να ταυτίζεται πλήρως με το συναίσθημα απώλειας που ένιωθαν εκείνες οι άμοιρες γυναίκες καθώς οι άνδρες του στέλνονταν στο πόλεμο εξασφαλίζοντας με αυτό τον τρόπο ένα αιώνιο ταξίδι προς τον Άδη. Άλλωστε και αυτή στη μέση ενός πολέμου δεν βρίσκεται; Ενός πολέμου εξουσίας εξαιτίας του οποίου έχασε τον άνθρωπο που σταδιακά και εν άγνοια της κατέληξε να γίνει το κέντρο του κόσμου της.

Συνειδητοποιεί ότι δεν πρόλαβε να του πει ποτέ πόσο πολύ τον αγαπούσε, πιθανότητα ο Στέφαν θα πίστευε ότι τον μισεί με όλη της την ψυχή. Το σώμα του Στέφαν ήταν ακόμη ζεστό και η Κλάρα είχε φλερτάρει αμέτρητες φορές με την ιδέα να αρπάξει το όπλο του Στέφαν και να δώσει ένα τέλος στη ζωή της. Άλλωστε τι της είχε απομείνει; Η μητέρας της ήταν νεκρή, ο πατέρας της ένας μεθυσμένος απατεώνας και ο Στέφαν δεν βρισκόταν πλέον κοντά της. Ένα σφίξιμο στη καρδιά, μια μικρή υπενθυμίση ενός παιδιού την κρατάει στη ζωή. Και όχι οποιονδήποτε παιδιού, εκείνο του Στέφαν. Αυτό το πλάσμα έχει αποκτήσει ξαφνικά ακόμη μεγαλύτερη σημασία από πριν. Θα έχει στη ζωή της ένα κομμάτι του, μια απόδειξη ότι κάποτε έζησε και αυτή αυτόν τον επικό και μαγικό έρωτα.

Παίρνει το βλέμμα της από τίποτα και κοιτάζει τον Στέφαν. Θέλει να αρχίσει να κλαίει ξανά αλλά τα μάτια της πλέον τσούζουν και ο λαιμός της είναι τόσο στεγνός που όταν καταπίνει είναι λες και μόλις έφαγε μια χούφτα από καρφιά. Τα μάτια της καρφώνονται στο κόκκινο πλέον πουκάμισο του Στέφαν, στις λωρίδες υφάσματος που έδεσε γύρω από τα τραύματα του για να τον κρατήσει λίγο ακόμη στη ζωή. Και ίσως να τα κατάφερε γιατί μόνο τώρα παρατηρεί το θώρακα του να κινείται. Μια τόσο μικρή και αμυδρή κίνηση. Η αναπνοή του είναι αδύναμη αλλά υπαρκτή.