Παιχνίδι Εξουσίας |#SCBC2024|

Στα χνάρια του έρωτα

CHAPTER TWO : ALLISON SMITH

Χειμώνας 2024, Νέα Υόρκη, Αμερική

Ανοίγει το κουτάκι με τα παυσίπονα και τοποθετεί ένα στην γλώσσα της πριν καταπιεί μια γενναιόδωρη γουλιά νερού. Ο πόνος στο πόδι της μοιάζει ότι δεν θα περάσει ποτέ. Το κινητό της είχε μείνει από μπαταρία, ο Στέφαν ακόμη δεν είχε γυρίσει. Καθώς οι πελώριοι ουρανοξύστες της Νέα Υόρκης απλώνονται μπροστά της, φωτεινοί και μεγαλοπρεπείς, της έρχεται να γελάσει. Η ζωής της αρχίζει να μοιάζει θαρρείς και βγήκε από κάποιο παραμύθι, από ένα σκοτεινό παραμύθι. Για την ακρίβεια, κάθε λεπτό που περνούσε με τον Στέφαν έμοιαζε σαν ενα τραγικό παραμύθι, σαν μια μελαγχολική μπαλάντα που δεν έλεγε να βάλει μια τέλεια, ένα τέλος σε όλα αυτά.

Αναδεύεται στο κρεβάτι της και προσπαθεί να κοιμηθεί και να ξεχάσει τον πόνο. Αλλά πως θα μπορούσε να αγνοήσει τα άκρως ενοχλητικά γέλια; Ανοίγει τα μάτια της και ξεφυσάει, μπορεί να δει από την μισάνοιχτη πόρτα της το φως του σαλονιού να ανάβει. Ακούει καθαρά το γέλιο του Στέφαν, έχει ξεκαρδιστεί στα γέλια. Επίσης εκτός από τον Στέφαν μπορεί να ακούσει και γυναικείες γόβες, γέλια και νιαουρίσματα. Με το μαξιλάρι στα αφτιά της αυτή τη φορά, προσπαθεί να τους αγνοήσει. Άλλωστε αυτό είναι το σπίτι του και εκείνη δεν του είναι τίποτα πλέον.

Αλλά μέσα σε αυτά τα τρία χρόνια στο Βερολίνο δεν είχε χάσει μόνο την καλοσύνη της αλλά και την υπομονή της, τους καλούς της τρόπους. Σηκώνεται όρθιο και καταβάλλοντας υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην αρχίσει να τσιρίζει από τον πόνο, κατευθύνεται έως το σαλόνι. Εκεί βρίσκει τον Στέφαν να γελά με την ψυχή του κρατώντας ένα αναμμένο τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα του, φαινόταν χαρούμενος. Η Κλάρα δεν τον είχε ξανά δει να γελάει έτσι. Το πουκάμισο του είναι ξεκούμπωτο, οι χρυσές μπούκλες του ένα μπέρδεμα.

Πίσω από το καπνό του τσιγάρου ξεχώριζαν τα έντονα ξανθά της μαλλιά. Η κοπέλα γελούσε και εκείνη μαζί του κρατώντας ένα μπουκάλι κρασί που, ανά στιγμές, ο Στέφαν το έπαιρνε για να πιεί και έπειτα της το επέστρεφε ξανά. Μακριά ξανθά μαλλιά, μάτια και χείλη βαμμένα, ρούχα αστραφτερά και εντυπωσιακά, νύχια βαμμένα και μακριά, η Κλάρα αμφέβαλλε ότι μοιράζονταν μόνο αυτό το μπουκάλι κρασί.

Νιώθει την απογοήτευση να της βαραίνει την ψυχή, δεν ήταν η μόνη που είχε προχωρήσει. Αλλά τι περίμενε; Θα ήταν άδικο για τον Στέφαν να μην προχωρήσει και εκείνη θα ήταν αχάριστη αν ήλπιζε ότι θα ...θα τι; Ότι θα την περίμενε να γυρίσει; Θα γυρνούσε υπό άλλες συνθήκες κοντά του; Αμφέβαλλε.