İçimdeki Cevher #Wattys2021

Gölgeler konuşamaz!

"Daha ne kadar beni takip edeceksin?"dedim arkama dahi dönmeden.Oradaydı biliyordum.Yaklaşık kırk beş dakikadır oradaydı hemde."Eve girene kadar.Çok konuşma da ne işin varsa hallet."dedi soğukça.Ofladım ve sırt çantama asılarak yürümeye devam ettim.Oysa sabah ne planlar yapmıştım!Hepsi odamın kapısını usulca açarken,Tuğrul'un göğsüne toslamamla son bulmuştu.Cevher kendini değil de gölgesini peşime takmıştı artık.

"Bırak peşimi!Söz kaçmayacağım!"dedim arkamı bir anda dönerek.Tuğrul bir eli cebinde,aramızda iki metre mesafe bırakmış,sessizce peşimden geliyordu."Olmaz."dedi Tuğrul gözlerimin içine bakarak.Yüzümü buruşturup önüme döndüm ve tabanlarımı yere vura vura önüme gelen ilk mağzaya girdim.Tuğrul'un peşimden girdiğini söylememe gerek var mı?Elbette yok!Kırtasiye ürünleri ve kitap satan büyük mağazayı görünce keyfim yerine gelmişti.Son sergimden gelen para yanımdaydı.Cevher'in evinden uzun bir süre çıkamayacağıma göre paraya daha az ihtiyacım vardı.Aman be bende! Hemen yerleşmiştim Cevher'in evinde!

"Kolaydı karşı gelmek"diye mırıldandım kitapların arasında gezinirken.

İki sanat tarihi kitabı,birde 24'lü asetat kalemi alıp kasaya yürüdüm.Tuğrul gözü üstümde telefonda konuşuyordu.Önümdeki tek kişi vardı.Çok geçmeden sıra bana geldi."62,40"dedi kasiyer aldıklarımı poşete koyarken.Elimi çantama attım ve krem cüzdanımı çıkardım.O sırada bir kol benden önce davrandı ve kasiyere bir kredi kartı uzattı.

"Napıyorsun?"dedim Tuğrul'a"Tek çekim mi ?"dedi kasiyer beni umursamadan.Tuğrul başını salldı."Hayır,ben burdan öde-"derken Tuğrul sözümü kesti."Cevher Bey'in kesin emri."

-------

"Bu Cevher benim çok canımı sıkmaya başladı yalnız."dedim Tuğrul 'la yan yana yürüken.

"Kaldığım yere,aldığım kitaba,kaleme karışamaz!Ben babamı dinlemedim bu kadar evden kaçtım!"dedim yüzümü buruşturarak.

Tuğrul sessizce yürümeye devam etti.

"Karısı da evde mi yaşıyor,hani şu yurtdışında evlendiği?Hiç evde görmedim onu.Benden rahatsız olmuyor mu?"dedim ve gözlerimi büyüterek merakla Tuğrul'a baktım.

Fakat cevap gelmedi.

"Doğru ya"dedim önüme dönüp ellerimi sırt çantama takarak.

"Gölgeler konuşamaz."dedim ve hafifçe güldüm.

Sonra birden sırtımdaki çantadan tutulup yana çekildim.Çelik bilekler omzumdan,sert gövdeye beni yapıştırmıştı.Panikle yanıma döndüm;

"Ama gölge sahipleri konuşabilir."dedi gülerek bana bakan demir gözler.