Yanlış Numara

20. bölüm

Aynalarda yüzlerce Birkan ve İlkim vardı, efendisi tam önündeki aynadan ona çenesi yukarda bir şekilde üstten üstten bakıyordu. Bu bakış onu itaate zorluyordu, efendisinin gözlerine bakarak diz çöktü.

Birkan ona itaat eden bu güzelliği hükmeden bakışlarla süzüyordu, önünde diz çökmesi tüm iplerini germişti. Efendi olmak, hükmetmek içinden geliyordu ve bu bastırdığı duygular onu heyecandan titretecek kadar güçlenerek geri dönmüştü.

İlkim sertçe bakan gözlerin yanında titreyen elleri fark etmemişti. Emirleri bekleyen bir köle gibi dizlerinin üstündeydi, gözleri heyecanla yere çevrildi.

"İç çamaşırına kadar soyun, o kalsın." İlkim titreyip ayaklandı, tek tek çamaşırlar koltuğun üzerinde yerini alırken titremesi giderek artıyordu.

"Aferin oğluma..." efendisi yanağını yumuşak bir şekilde okşayınca gözleri kapandı, yanağına yediği yumuşak tokatla gözleri hemen açıldı.

Hızla inip çıkan göğsü, aralık dudakları ve kocaman açılmış gözleriyle tam bir portreydi.

Beline dolanan eller yüzünden teni alev alırken sadece efendisinin gözlerine bakıyordu. Birkan şuan bir yönlendirmeye ihtiyaç duyduğunu fark edip gözlerini kıstı, onu hayallerindeki hale nasıl getirecekti...

"Gel güzelim, ellerini aynaya daya." İlkim hemen denileni yaptı, ufak yönlendirmeler onu sakinleştiriyordu.

"Şimdi.... efendim?" Birkan soğukça gülümsedi.

"Bacaklarını arala ve gözlerini kendi yansımanda tut. Efendin biraz tadına baksın." Onun tadını o kadar merak ediyordu ki... acaba hayallerindeki kadar tatlı mıydı....

Elleri önce narin omuzlarda gezindi, boynunu okşadı usulca. Ellerinin gezdiği yerleri dudakları ile de gezerken dilini de işin içine kattı. İlkim sessiz sessiz inliyordu şimdiden ve bu ses adamı inanılmaz etkiliyordu.

Kendini hayaliyle defalarca patladığı kalçalara dayadı, yumuşaklıklara gömülen aleti olduğu yeri fazlasıyla beğenmişti. Kendini tutmak her saniye daha da zorlaşırken elini İlkim'in kasıklarına doğru ilerletti.

Ağlar gibi çıkmaya başlayan sesiyle adamın kulak memesini ağzına aldı ve sertçe emdi. Nefesi tekleyen İlkim alnını aynaya dayadı, Birkan bunu fark ettiği an onu geri çekti.

Elini koltuk altından boğazına sarıp gözlerini ona dikti, şimdi aynadan birbirlerine bakıyorlardı. İlkim yutkunup daha da kendinden geçti, efendisinin gözleri kararmıştı.

"Kendi gözlerine bak, efendin sana dokundukça nasıl da koyulaşıp genişliyorlar. Nasıl da mükemmel bir yaratıksın, nasıl mükemmel tepkiler veriyorsun iyice izle. Vücudun bile efendin olduğumun farkında ve bana itaat etmek için can atıyor."

İlkim gerçekten aynada kendi gözlerine baktı ve kendi gözlerini tanıyamadı. Renkli kısmı etrafında bir şerit kalacak kadar gözbebekleri tarafından yutulmuştu.

Kendisinin farkına tam da o an vardı, o bundan sonra bu adamın kölesi ve esiriydi. O onundu...

"Ben seninim..." fısıltı sayılmayacak kadar kısık bir sesle konuşunca Birkan'ın dudakları yana kıvrıldı.

"Henüz tamamen benim değilsin güzelim, ama o günler de yakın..." güzel boyna öpücükler kondurarak sırtına kadar indi.

Önünde durduğu kalçaları örten siyah ve dar çamaşır onu daha da tahrik ediyordu. Lastiğinden tutarak yavaşça sıyırırken ağzı sulanmıştı, lokum gibi bir ten vardı gözlerinin önünde. Kaymaklı... bembeyaz bir lokum...

Ve Birkan, o tenin her yerine kendisine ait izler bırakmak istiyordu... onu kendisinden vazgeçemeyecek kadar bağımlı yapmalıydı kendine.

Yumuşak eti önce öptü, sonra ağzına doğru çekip emdi kuvvetle. Bıraktığı zaman iri bir aşk öpücüğü izi vardı beyaz tende. Dişleri de kamaşıyordu ama canını çok yakacağını bildiği için kendisini tutuyordu, belki ilerde yapardı.

"Efendim... lütfen..." muhtaç halde çıkan sese dayanamayıp elini sertliğe attı.

"Efendin seni bir lokmada yememek için zor tutuyor kendisini, o kadar lezzetli görünüyorsun ki şuan." İlkim titresede aklında oluşan görüntülerle yutkundu.

"Keşke yeseniz efendim, acımayın bana." Birkan sadece dişlerini sıkıp yutkunmakla yetindi.