ASOSYAL ŞİRİNE #Wattys2015

Δ capter seven Δ

Multimedia Zafer Elibol.

Facebook Sayfamız: Mywafflepatch ve Endlessadness Hikayeleri

Facebook Grubumuz: Mywafflepatch ve Endlessadness Hikayeleri

***
Sana söz, yine baharlar gelecek.
Sana söz, ışık sönmeyecek.

***

Yaklaşık bir saat boyunca odanın tozunu aldık, süpürge yaptık. Daha doğrusu bunları ben yaptım. Onur tüm müzik aletlerinin akorlarını yapıp hepsini garip bir sıvı ile temizledi. Gözümün ona kaydığı bazı zamanlarda fark ettiğim tek şey Onur'un müzik aletleriyle sanki kırılmasından korkan camdan bir eşya gibi davranmasıydı. Anladım ki müzik onun için gerçekten önemli.

Artık Onur'un beni kullanmaya başladığını düşünüyordum aynı bageti üçünkü kez silerken. "Evet, şimdi seni evine bırakabilirim." dediğinde elimdeki bezi halay mendili gibi kullanmayı düşündüğümü itiraf ediyorum. Ellerimi garajda bulunan küçük banyoda yıkayıp dağılmış saçlarımı çantamdaki tokalarla bir topuz haline getirdikten sonra "Ben hazırım." diye seslendim. Onur elinde anahtarlarla üzerindeki tişörtü değişmiş bir şekilde yanımdan geçip garaj kapısını açtı. Peşinden ilerlerken Onur'un motorların yanından geçip gittiğini fark edince "Motorla gitmiyor muyuz?" diye sordum. Cevap olarak ilerideki bir arabadan 'bip' sesi yükseldi. Omuz silkip yolcu koltuğuna oturduğumda Onur klimayı çalıştırdı ve yola çıktık. Sokağın başında kırmızı ışığa yakalanınca müzik açtı ve mırıldanarak eşlik etmeye başladı. Parmaklarıyla direksiyonda ritim tutarken yeşil ışık yandı ve yola devam ettik. Yol boyunca sessizliğini koruyan Onur evimizin önüne gelince "Yardım ettiğin için teşekkür ederim. Sen olmasan bizimkilerin yardım edeceği yoktu, bütün işi tek başıma yapacaktım." dedi. Ben de 'Acaba ne cevap versem?' diye bir dakikaya yakın düşündükten sonra kafamda yanan parlak ampulle "Rica ederim. Eve bıraktığın için teşekkürler." deyip arabadan indim. Bir süre arabanın içinde öylece oturdu. Sanırım o benim eve girmemi bekledi, ben onun arabayı sürüp gitmesini... Annem kapıyı açıp bana "Açlıktan beynini ekmek arası mı yaptın Şirine ne bekliyorsun kapı ağzında evde kalıp başıma iç mi açacaksın?" diye söylenmese daha dururdum. Onur'un gittiğini fark etmedim annemin bu lafları nereden bulduğunu düşünürken. İçeriye girince odama çıktım. İki dakika sonra bütün aile kapıdan kafasını uzatıp eski Türk filmlerindeki gibi bakınca aceleyle bir fotoğraflarını çektim, ileride bakıp bakıp gülmek için. Annem elinin tersini alnına koyup, üç yüz altmış derecelik bir dönüş yapıp "Ay bana bir şeyler oluyor çocuklar!" deyip kendini koyverince Erkut annemi tutup bilgisayar saldalyeme oturttu. Özgür yanıma gelip elinin tersiyle alnımı yokladı. Daha sonra bileğimi tutup bir süre bekledi. Bu arada sadece dudakları kıpırdıyordu. Bileğimi bırakınca "Ateşi yok. Nabız normal." diye durum raporu verdi bana endişeyle bakan ailemin diğer fertlerine. Kahkahama engel olamadım çünkü bu gerçekten o kadar komikti ki. Sanki Özgür doktormuş ben de acil servise getirilen bir hastaymışım gibi rol yapmıştı.

Karnıma giren ağrı ile yüzümü buruştururken Erkut'un "Belki de bu kadar müzik yüklemesini beyni kaldıramadı?" diye kaşlarını kaldırıp soru sorar bir ses tonu ile abime bakınca kendimi tekrar gülerken buldum. Annem saldayede yamuk duran başını kaldırdı ve gözlerini tavandan sarkan sevimli lambama dikti. Ellerini açıp "Allah'ım bu günleri de mi görecektim?" dedikten sonra fısır fısır birkaç dua mırıldanıp yüzüme tükürdü. Ben de onu taklit ederek gözlerimi lambaya diktim, ellerimi açtım ve "Şükürler olsun Allah'ım sabah yüzümü yıkamayı unutmuştum." dedim ve Erkut'un yüzüne tükürdüm. Erkut da ellerini açıp gözlerini hâlâ bilekliğimde bağlı olan kulaklığa dikip "Thanks Music." deyip abimin yüzünü lama misali tükürüğe boyadı. Abim annemden başlayarak gözlerini sırayla üzerimizden geçirdi. Gözleri sanki bir mesaj vermek ister gibiydi. Sanki... 'Hepinizden tiksiniyorum.' der gibiydi.