Yeraltı Çetesi

#1

Medyada şafak var :) vote ve yorumlarınızı bekliyorum,iyi okumalar! :)

~MİRAY~

Benim iç karartıcı hayatıma sen de hoşgeldin! Anne babamın öldürülüp abimin yurttan kaçmasından sonra karardı hayatım.Değiştim.hem de hiç böyle olacagımı tahmin etmediğim birine.kötü bir insana dönüştüm ya da dönüşmek zorunda bırakıldım.Hani 'her zaman iyiler kazanır ' diye bir laf vardır.yalan! İyi olanlar her zaman kaybeder çünkü kaybedecek çok şeyleri vardır.fakat kötü insanlar ya da dışardan kötü görünen insanların kaybedecek bir şeyleri olmadığından güçlüdürler.Bu yüzden ben de kötü bir insan olmayı seçtim.

Neyse bu konuları uzatmak istemiyorum.şu an yurt müdiresinin karşısinda rahat tavırlarla bana vereceği cezayı bekliyorum.ne cezası? Dedigini duyar gibiyim.bugün bana laf atan bir kızı fena benzettim ve bum! Müdirenin odasındayım.şu ana kadar hep ceza verdiler ama ben ceza almak için degil kovulmak icin insanlara sataşıyorum.ne yazık ki hiç böyle bir şey olmadı.

Neden kovulmak istiyorsun diye sorarsan abimi bulup ailemin katillerine gereken cezayı vermek istiyorum çünkü o lanet adam polisten hep kaçtı.tek umudum abim çünkü o ailemin katilini gören tek kişi.umarım onu bulabilirim.
Ben böyle düşüncelere dalmışken müdire hanım elindeki kağıtlardan başını kaldırıp yüksek sesle konuşmaya başladı.

-miray yeter artık bıktım sen ve senin yurttakilere yaptıklarından!8 senedir seni idare ediyorum,belki düzelir diyorum ama yok! Artık 18 yaşına girdin ve ben artık seninle uğraşmaktan yoruldum.eşyalarını toplamaya başlasan iyi edersin çünkü yarın bu yurttan gidiyorsun!

Dediginde içimde büyük bir şaşkınlık oldu.sonunda beklediğim an gelmişti.kurtuluyordum kısıtlamalardan.hiçbir şey demeden odadan çıktım.koridorda beni görenler kenara çekilirken hepsine alayla bakıp odama geçtim.eşyalarımı valize doldurup kenara koydum.yatağa yatıp düşünmeye başladım.

Bir miktar param vardı fakat nereye kadar yeterdi bilmiyorum.yarın nereye gideceğim ? Onu da bilmiyorum çünkü kovulmayı her ne kadar istesem de şimdi olacağını hiç düşünmemiştim.bunu yarın düşünürdüm.peki abimi nasıl bulacaktım?ondan bana kalan tek şey ikimizin bir fotoğrafı.-aynısından onda da bir tane olması lazım.- abimi bulmayı çok istiyordum.o benim hayatta kalan son umudum çünkü.bu düşüncelerle uykuya daldım.

<:<:<:<:<:<:<:<:<:>:>:>:<:<:<:<:

~MİRAY~

Sabah kalktığımda 8 senedir hiç bu kadar güzel uyumadığımı farkettim.sonunda beklediğim gün gelmişti.kalktığımda saatin 10 olduğunu gördüğümde çok şaşırdım çünkü normalde uyku düzensizliğim olduğundan 7 den önce kalkan bir kızdım.bugün çok dinç hissediyordum kendimi.
hemen bu yurttan kurtulmak için valizimi de alıp koridora çıktım.burayı hiç özlemeyeceğime şimdiden eminim.
Müdirenin odasına son kez girerken belli etmesem de çok heyecanlıydım.kapıyı çalmadan odaya daldığımda karşımdaki buruşuk suratlı müdirenin yüzünü buruşturmasını son görüşüm olmasına içten içe sevindim.öyle muşmula bir suratı vardı ki yüzüne gerekmedikce bakmamaya özen gösterirdim.yine başladı dırdır etmeye

-Bu odaya son girişin olabilir küçük hanım ama kapı çalmadan bir yere giremezsin.Saygısız! ,pardon yoksa haylaz mı demeliyim? Dediğinde derin bir nefes verip sinirle konuştum,

-müdire hanım uzatmadan çıkış işlemlerimi halleder misiniz! Dediğimde müdire hanımın verdiğim bu ani tepkiyle yüzü asıldı ve bilgisayarda işlemlere başladı.bu haline bakıp bıyık altından sırıttım.insanları böyle görmek hoşuma gidiyordu.

Müdire hanımın işlemleri bitirdiğine dair konuşmasıyla valizime ellerimi koyup gitmek icin hazırlandım.gitmeden önce

-müdire hanım her ne kadar iyi anılarımız olmasa da bana bu zamana kadar katlandığınız icin teşekkür ederim fakat ettiğiniz hakaretlerin hepsinin size benden daha çok yakıştığını da söylemeden geçmeyeceğim,görüşmemek üzere!kendinize mümkün olduğu kadar kötü bakın! Gerçi iyi baksaydınız 100 kilo olmazdınız ya neyse.