Φθινοπωρινό κάλεσμα {GW15}

Part 21: Το πάρτι( μέρος β')

Η βαθιά φωνή του ακουγόταν σαν μελωδία στα αυτιά μου... Τον κοίταζα στα μάτια και περίμενα να το πει. Δεν ήμουν ανόητη... Περίμενα να ακούσω αυτό που περίμενα να ακούσω τόσο καιρό... Ήμουν σαν υπνωτισμένη από την φωνή του μέχρι που κάτι δυνατό με διαπέρασε κάνοντας όλο μου το κορμί να τιναχτεί. Τα αυτιά μου πονούσαν από την δυνατή κραυγή που είχε σταματήσει τα λόγια του Ρίντιαν. Ένα ρίγος με διαπέρασε. Ήταν μια σπαρακτική κραυγή πόνου και ακουγόταν λίγο πιο κοντά. Μέσα στο δάσος δηλαδή. Χάρισα στον Ρίντιαν ένα παραπονεμένο και ερωτηματικό βλέμμα.

Ρ - Κάποιος σίγουρα βρίσκεται σε κίνδυνο. Κατάλαβα από που ακούστηκε. Ακολούθησέ με για να πάμε να βοηθήσουμε. Μείνε από πίσω μου Κάθριν! Και το κυριότερο, μην μείνεις ούτε στιγμή μόνη σου!

Τον ακολούθησα πειθήνια. Περάσαμε ανάμεσα από αγκαθωτούς θάμνους και μακρόστενες γέρικες ρίζες δέντρων, οι οποίες μπλέκονταν στα πόδια μας και αύξαναν τον κίνδυνο να τραυματιστούμε. Παρ' όλα αυτά προχωρήσαμε γρήγορα μες το σκοτάδι.

Ο Ρίντιαν ήταν μπροστά μου και μου έδειχνε τον δρόμο. Είχε καταλάβει το σημείο από όπου είχε ακουστεί η κραυγή. Μα πως το κατάλαβε; Είχα μπερδευτεί με όλα αυτά... Θα είχα όμως χρόνο να τα σκεφτώ και να αναρωτηθώ μόνη μου αργότερα. Αυτό που προέτρεχε ήταν να βοηθήσουμε τον τραυματισμένο, ή ότι κι αν είχε πάθει αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος πριν λίγο στρίγγλισε τόσο κοφτερά, που μας έκοψε την ανάσα. Αύξησα λίγο την ταχύτητά μου και βρέθηκα δίπλα στον Ρίντιαν. Περπατούσαμε ταχύτατα παρόλα τα εμπόδια μπροστά μας.

Και τότε το είδαμε. Βασικά ο Ρίντιαν το είδε πρώτος. Εγώ πήγα αμέσως κοντά του για να καταλάβω τι είχε συμβεί. Μόλις το αντίκρισα η καρδιά μου πάγωσε και σταμάτησε να χτυπά για ένα δευτερόλεπτο σαν να είχε τυλιχτεί γύρω της ένα σφιχτό σκοινί. Μόλις κατάφερα να πάρω ανάσα, πλησίασα περισσότερο. Στο φεγγαρόφωτο ξεχώριζε ένας άνθρωπος πάνω στο έδαφος. Ήταν ένα κορίτσι. Το αριστερό της πόδι αιμορραγούσε άσχημα. Τόσο πολύ που ήταν πλέον ξαπλωμένη σε μια λίμνη αίματος. Ωστόσο, το κορίτσι κουνιόταν όσο μπορούσε προσπαθώντας να κινήσει το πόδι της. Ο Ρίντιαν αποδείχτηκε πιο ψύχραιμος και προσπάθησε να την πάρει στα χέρια του για να την σηκώσει. Δεν νοιάστηκε για το αίμα που τώρα πια κολλούσε στα χέρια του και πιτσιλούσε τα παπούτσια του. Εγώ τον κοιτούσα άναυδη χωρίς να ξέρω αν τον θαύμαζα ή αν ήμουν ακόμη πολύ τρομαγμένη. Ξαφνικά εμφανίστηκαν κι άλλα παιδιά από μια διαφορετική μεριά του δάσους. Ένα ψηλό αγόρι μας κοίταξε ξαφνιασμένο και είπε στον διπλανό του: