Last Christmas ~ Louis W. Tomlinson (NL)

Chapter 14

Even later loop ik met Louis over straat. Mijn hand is gestopt met bloeden en ik heb alleen nog maar wat opgedroogd bloed op mijn hand. De bloedvlek in Louis' hals zit er ook nog steeds. Ik begin te grinniken. 'Wat?' Vraag Louis verontwaardigt. Ik wijs naar de bloedvlek in zijn hals. 'Jaja, dat halen we zo wel weg...' Zegt hij dan. 'Nogmaals sorry, ik klieder niet elke jongen onder met mijn bloed hoor!' Zeg ik lacherig. Louis begint ook te lachen. 'Dat mag ik hopen... Anders kan ik aan iedere jongen zien of hij een ex van je is...' Ik begin nog harder te lachen. 'Nou, zoveel heb ik er niet gehad hoor! En bovendien... Jij bent toch geen ex van me?' 'Oh, dus je kliedert zowel exen als een Louis onder?' Samen liggen we echt in een deuk. 'Geloof me, je bent de eerste die ik onder klieder hoor! Het maakt je wel leuker hoor!' Lach ik. 'Wil je nou zeggen dat ik normaal niet knap ben?' Roept Louis beledigend. 'O jawel hoor, meneertje Tomlinson!' Zeg ik gelijk. 'Zonder die bloedvlek ben je zelfs nog knapper...' Fluister ik verlegen en voel dat mijn wangen rood worden. Ik kijk de andere kant op in de hoop dat Louis het niet ziet. 'Zonder je bebloede hand... Ben je echt prachtig...' Zeg Louis dan. Ik kijk weer op naar Louis' gezicht. Zijn prachtige blauwe ogen kijken me lief aan. Ik merk dat we dichter bij elkaar komen. Hij gaat me toch niet... Ik draai me hoofd snel weg. 'Nog één straat en we zijn bij mijn huis.' Zeg ik dan om een ander onderwerp aan te kaarten. Ik merk dat Louis en ik wat sneller doorlopen. Eenmaal bij mijn voordeur, haal ik de sleutel uit mijn broekzak en steek hem in het slot. Ik deur gaat een beetje piepend open. 'Nou... Kom binnen!' Zeg ik dan en hou de deur voor Louis open. 'Dank U zeer mevrouw!' Zegt Louis deftig. Hij tovert weer een glimlach op mijn gezicht. Louis zorgt er echt voor dat ik vaak moet lachen. Ik heb al een tijdje niet meer zo in een deuk gelegen. Hij is gek, maar zo ontzettend lief. Ik sluit de deur weer en loop door naar de keuken. Ik draai de kraan open. Stralen uit de kraan strijken over mijn hand. Ik was het bloed van mijn hand af. Mijn hand ziet er weer schoner uit, alleen de sneetjes moeten nog wegtrekken maar dat komt nog wel. Ik pak een doekje en houdt die onder de kraan. Als het doekje nat genoeg is, draai ik de kraan weer dicht. Ik knijp het doekje nog een beetje uit en loop ermee naar de woonkamer. Louis zit op de bank en heeft de radio aangezet. Ik hoor 'One Thing' opstaan en ik lach naar Louis. Hij lacht terug. 'Lou? Kom eens...' Zeg ik en Louis staat op en loopt naar me toe. Ik leg mijn ene hand op zijn schouder en in de andere heb ik nog steeds het doekje. Ik veeg voorzichtig het bloed uit zijn hals weg. Als ik alles heb weggehaald, gooi ik het doekje op de salontafel. 'En? Ben ik nu weer knap?' Vraagt Louis dan en hij kijkt me doordringend aan met zijn lieve blik. 'Euh, ja hoor...' Zeg ik verlegen en kijk naar de grond. Ik voel dat Louis mijn hand pakt en ernaar kijkt. 'Jij bent in elk geval nu echt prachtig... Nouja, eigenlijk is dat geen nieuws... Dat ben je altijd...' Ik voel mijn hart tekeer gaan. Ik kan zijn blik niet negeren en kijk op. Die twinkelingen in zijn ogen laten me blozen. Hij is perfect... Ik voel zijn borst tegen mijn bovenlichaam aan. Hij slaat zijn armen om mijn heupen. Ik sla mijn armen om zijn nek en onze gezichten zijn nog maar een paar centimeter uit elkaar. Mijn hele lichaam is aan het shaken. Waarom heb ik dit nooit gevoelt bij Stephan? Louis verbreekt de laatste paar centimeter tussen ons en plaatst zijn zachte lippen op de mijne. Het lijkt alsof er een bom ontploft in mijn buik. Ik ga helemaal op in het moment. Maar dan schiet er weer iets door me hoofd. Ik druk Louis ruw van me af, zodat onze lippen elkaar los laten. Louis knalt tegen de muur op achter hem. Wat doe ik nou? Wil ik Louis niet? Stephan wou dat ik gelukkig was, maar... Ik verdien het niet om gelukkig te zijn en Louis wel... Ik ben niet diegene wie Louis denkt dat ik ben...

Ik staar naar mijn handen waarmee ik net Louis van me af duwde. Vervolgens kijk ik naar Louis die me verbaasd en tegelijkertijd teleurgesteld aankijkt. Zie ik nou tranen in zijn ogen staan? Nee... Ik wil Louis niet laten huilen, dat nooit! 'Lou... Ik...' 'Je hoeft het niet te zeggen... Het is duidelijk...' zegt hij meteen. Ik hoor een brok in zijn keel. Hij loopt de kamer uit. Ik wil hem nog roepen en zeggen dat ik het niet zo bedoelde, maar voor ik het weet hoor ik de voordeur met een klap dichtslaan. Ik laat me langzaam op de bank zakken. Ik voel hoe de eerste traan langs mijn wang loopt. Wat heb ik gedaan?

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

En zoals weer beloofd, een hoofdstukje omdat jullie weer de drie votes hebben gehaald! :D

Ik wil je jullie echt heel erg bedanken! IK HEB AL 506 LEZERS EN 51 VOTES!! DANK JULLIE WEL! Waar verdien ik dit eigenlijk aan? ^^ Nogmaals heel erg bedankt! Love you guyss <3 xxxx