Mr. So Wrong (Published)

6. Falling

I woke up late the next morning. I was feeling alienated because I don't have any idea where the hell I am. Sumalubong sa akin ang yellow walls and butterfly curtains, kinabahan ako, did I drink last night and went home with some girl? Agad akong bumangon. I stumble upon a picture frame, I took it and I saw Danni's face. Nakahinga ako ng maluwag. Bigla kong natandaan kung nasaan ako.

Last night after my five hour excruciating operation, umuwi ako sa bahay ni Danni. I was so sad upon the result of the said procedure. Hinayang na hinayang ako sa buhay ng taong iyon, I could've saved him, but I was too late. Sayang. Hindi ko makakalimutan ang hitsura ng asawa niya nang sabihin ko sa kanya that her husband didn't make it. I really hated myself for that.

I took a deep breath and walked towards the door, paglabas ko ng pinto ay may narinig akong kung ano, kasunod noon ay ang usok at ang tili ni Danni. Tumakbo ako, I found her in the kitchen trying to kill the fire – I think – she made. Agad akong lumapit sa kanya.

"Anong nangyari?" I asked. Kinuha ko sa kamay niya ang basahan at ako na ang nagpatuloy ng ginagawa niya. She faced me, her lips a bit pouted tapos naka-puppy dog eyes pa siya.

"I kinda burned your breakfast." Then she closed her eyes. Oh, she was so cute, I couldn't help but smile. I kissed her head and sighed.

"Ano bang niluto mo?" I asked again.

"Eggs and bacons..." Malungkot pa ring sabi niya. "Sorry, Ed, hindi kasi ako marunong magluto." Nagyuko siya ng ulo tapos ay bumuntong hininga. I just smiled at her. I appreciate her efforts – really – mula nang mawala sa akin si Mikaela – siya pa lang ang unang babaeng nag-abala para sa akin. Kinuha ko mula sa kamay niya ang siyanse at saka pinaalis siya roon.

"Ako na lang. You sit there at the corner or you can watch me." I said, still smiling. Iniligpit ko muna ang mga kalat niya at saka ako nagsimulang magluto.

"Right, marunong ka, you lived alone for quite a long time pero ako hindi ako natuto kahit kailan."

"Dapat sa'yo, Danni, maghanap ka ng lalaking di marunong kumain." Biro ko sa kanya. She made a face.

"Nakakainis ka! At least nag-effort akong pagluto ka! Hmp!"

I laughed. Hindi ko talaga mapigilan ang hindi matawa kay Danni. I don't know what she has pero palagi niya akong napapatawa. It's a good thing. I never felt like this – so alive – for the longest time.

Nang makaluto na ako ay saka ko naman inayos ang mesa, after a while I called her to eat. Tahimik pa rin siya, mukhang naiinis talaga siya sa akin.

"Dandan..." Tawag ko sa kanya.

"Naiinis ako sa'yo." Sabi niya.

"Totoo naman. Hindi ka marunong magluto." Binelatan ko pa siya. Bigla ay binitiwan ni Danni ang kutsarang hawak niya at saka tumayo. She looked as if she's going to cry. Bigla ay tumalikod siya, iniwan niya akong mag-isa sa dining area.  Narinig ko ang pagbagsak ng pinto ng kwarto niya. I shook my head.

"I guess I fucked things up again." Napapailing na tumayo ako. Hindi ko alam kung bakit nainis sin Danni sa akin. I was just making fun of her. Hindi ko naman alam na mao-offend siya. I knocked on her door. Hindi naman siya sumasagot, sinubukan kong buksan ang pinto, hindi naman naka-lock so I went in. I found her sitting in the middle of the bed, nakayuko siya at nakayakap sa binti nito. She was sobbing.

I sighed. I made her cry.

"Dandan..." I called her.

"G-go away!" She said.

I sat on the bed and stared at her. Napakamot ako ng ulo.

"Dan, sorry..." I said. She looked at me. Tulo nang tulo ang mga luha niya. Bigla niya akong hinampas.