One Way Ticket// short story

Hoofdstuk 4

Zaterdag 6 september, 6:38

Het hele vliegtuig is nu vol; elke stoel is bezet. Het zal niet hele lang meer duren, of we gaan beginnen met opstijgen. De zenuwen beginnen op te komen. Straks zit je in de lucht, giert er door mijn hoofd. Straks vlieg je tussen de wolken.
Alex en ik hebben niet veel meer gepraat, maar het is niet erg. Ik had het gevoel dat als ik iets ging zeggen, ik mijn zenuwen eruit zou kotsen dus het was eigenlijk wel een goed idee om mijn mond te houden. Het bespaarde me in ieder geval een gênant moment voor de ogen van... Tja. Van wie eigenlijk? Kan ik hem al een vriend noemen, of is dat te vroeg?
"Pardon, jongedame," een oude man vist me uit mijn gedachtestroom en kijkt me geïrriteerd aan.
Ik probeer zo vriendelijk mogelijk op te kijken, en glimlach naar hem. "Wat is er?" vraag ik terwijl ik moeite moet doen om niet te kotsen van de zenuwen die door mijn lichaam gieren.
"Je mobiel gaat de hele tijd af, en er is net gevraagd of we alle electronical devices uit wilde doen. En daarbij hoort ook jouw telefoon."
"Oh, pardon, natuurlijk. Excuses," stamel ik gauw. Ik pak met trillende handen mijn telefoon uit het zakje van mijn spijkerjasje, en kijk naar het scherm. 32 gemiste oproepen, 18 voicemails en 71 berichtjes. Holy fucking moly. Zo vaak ben ik nog nooit gebeld.
Ik ontgrendel gauw mijn mobiel om mijn ouders (die de helft van de berichtjes hebben gestuurd) een whatsappje te sturen. "Mam, pap, chill. Ik ben niet dood! Alles gaat goed, sorry dat ik niets heb gezegd tegen jullie. Ik ga even naar Amerika, ik weet niet voor hoe lang, maar dat zie ik dan wel." stuur ik. Mijn moeder, die waarschijnlijk de hele ochtend bij de telefoon heeft gzeten, komt meteen online en stuurt gelijk terug: "Delilah Rosemary Stephensson. Als je het waagt om mij niet zodra je kan terug te bellen... We waren doodongerust!!! Thomas belde ons helemaal over zijn toeren op dat je bent vertrokken!!!!"
Mijn moeder gebruikt altijd ontzettend veel uitroeptekens als ze in de stress is, of ongerust is. Dus ik stuur gauw terug: "Relax, mam. Ik bel je asap terug. En ik kom sneller dan jullie denken terug. Voor jullie het weten sta ik weer voor de voordeur 🏡 Maar nu
moet ik gaan! Zodra ik land bel ik jullie. Doei xx p.s. Vraag even aan papa of hij wil zorgen dat m'n goudvissen water krijgen."
Mijn moeder typt iets, maar ik klik het gesprek al weg. Ik slaak een zucht als ik zie dat Thomas me ook nog allemaal berichtjes heeft gestuurd. Dingen als : "ik mis je", "bel me xx", "Delilah, ik hou van je", "was alles een leugen?" Et cetera, et cetera.
"Wie is dat?" vraagt Alex plotseling. "Je vriendje?"
"Wat?" zeg ik, verrast bij zijn toon.
"Je had best wel mogen zeggen dat je in een relatie bent, hoor," zegt hij geërgerd.
"Oh, omdat jij me nu, wat is het, drie uur kent betekent het dat je nu al alles van me moet weten?"
"Nee, maar het was wel fijn geweest om te weten voordat ik je meenam!"
Ik knipper met mijn ogen en draai me met een ruk om zodat ik hem aan kan kijken. "Waarom? Zodat- oh mijn god. Serieus?"
Alex haalt zijn schouders op. "Het was het proberen waard."
"Jij bent zo..." Ik zet mijn handen op de armleuning en wil opstaan, maar Alex houdt me tegen. Ik probeer niet te denken aan zijn enorme hand, die zich met gemak om mijn pols sluit. "Wat ga je doen?" vraagt hij verward.
"Vragen of ik m'n ticket om kan ruilen.".
"Zoals de vorige keer dat je dat zei?" zegt Alex met een opgetrokken wenkbrauw.
Mensen om ons heen beginnen om te kijken, en een stewardess in een blauw pakje (eentje die Alex niet probeert te versieren) komt onze kant op. "Mevrouw, kunt u alstublieft plaats nemen en uw gordel vastdoen?" vraagt ze met een geforceerd beleefde stem. Aat was het met die stewardessen vandaag?! Zijn ze allemaal zo chagrijnig of ligt het aan mij? Ik werp Alex een vuile blik toe en laat me met tegenzin vallen. De stewardess mompelt wat verontschuldigingen naar de ander reizigers en verlaat dan het gangpad. Alex kijkt me even aan en draait zich dan om. Hij pakt een of ander vaag tijdschrift over financiën en bladert er wat in.
"Het was m'n ex,"  zeg ik na een tijdje, als de stilte te luid wordt en ik zin heb om te gillen.
Het ritselen stopt. "Je ex?"
"Ja, m'n ex, degene waarmee ik ooit een relatie heb gehad. In het verleden."
"Waarom heet hij dan 'Thomas' met een hartje ernaast?" vraagt Alex met een opgetrokken wenkbrauw. Danmn, hij ziet er sexy uit als hij dat doet; diepgroene ogen, borstelige (mannelijk modelachtige)wenkbrauwen, een kaaklijn waaraan je je vingers zou kunnen snijden en een ongelofelijk arrogant gezicht. Is het raar dat ik dat laatste nou juist leuk vind? Normaal stoot het me heel erg af, arrogante mensen, maar op de een of andere manier vind ik het bij hem juist aantrekkelijk.
"Delilah?"
"Oh sorry. Eh, omdat ik het vanochtend ben vergeten te veranderen?"
Alex verslikt zich. "Vanochtend? Je hebt het vanochtend uitgemaakt?"
"Ja," ik haal mijn schouders op. "Hij was saai, en ik was op zoek naar iets nieuws. Iets leukers, spannenders.. Ik kende Thomas al heel lang en daardoor dacht ik dat het goed was-"
"Om het uit te maken?"
"Nee man, laat me uitpraten! Ik dacht dat het goed was om dingen te beëindigen omdat het heel geforceerd aanvoelde. Voor mij dan. Het ziet er naar uit dat hij het zelf nogal moeilijk vond."
"Huilde hij?"
"Yep."
Alex schiet in de lach, waardoor ik een gezicht trek. "Niet lachen, het is niet grappig!"
"Hij huilde!" grinnikt hij. "Kom op, als je dat niet een beetje grappig vindt..."
"Ik vond het behoorlijk zielig," zeg ik terwijl ik terug denk aan de manier waarop Thomas me aankeek terwijl ik zei dat ik niet meer verder met hem wilde gaan.
"Ik snap wel waarom je hem hebt gedumpt," zegt Alex, nog steeds met die grijns op zijn gezicht.
Ik rol met mijn ogen. "Jij bent echt harteloos."
"Zegt degene die haar vriendje dumpt vlakvoor ze weggaat," kaatst Alex terug.
Ik grom, en kijk dan uit het raampje. Voorin staan twee stewardessen uit te leggen wat je moet doen in geval van nood, maar niemand luistert er echt naar. Zo belangrijk zal het niet zijn, toch?