Άτιτλο κεφάλαιο 12

141 21 0
                                    

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο μου.....

Την παρατηρούσα....

Ήταν τρομοκρατημένη...

καθόταν ακούνητη στην θέση της και κοίταζε όλη την ώρα έξω από το παράθυρο.... φαινόταν κουρασμένη... και στο υπέροχο πρόσωπο της μπορούσες να διακρίνεις την αγωνία και το άγχος που είχε.... Παρόλα αυτά εξακολουθούσε να είναι πανέμορφη.......

Στο αυτοκίνητο επικρατούσε ησυχία.... Ώσπου προς έκπληξη μου.. την έσπασε εκείνη....

-σε ευχαριστώ που με έσωσες... μου είπε σιγανά.... Και με κοίταξε με αυτά τα υπέροχα μάτια της...

Εγώ δεν μίλησα... απλά της έδωσα ένα μισό χαμόγελο και συνέχισα να οδηγάω....

Μετά από λίγη ώρα φτάσαμε στο σπίτι της....

Άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου και βγήκε έξω.... Στην συνέχεια την έκλεισε αργά και έκανε μερικά διστακτικά βήματα... μόλις έφτασε στην πόρτα της πολυκατοικίας.. στάθηκε λίγα δευτερόλεπτα κοιτώντας με και μετά μπήκε μέσα βιαστικά... ήταν ακόμα τρομοκρατημένη...

Έβαλα ξανά μπροστά την μηχανί του αυτοκινήτου και έφυγα......

Στην διαδρομή την σκεφτόμουν όλη την ώρα....

Δεν είχε βγει λεπτό από το μυαλό μου....

Ήταν τρομοκρατημένη και στο βλέμμα της φαινόταν καθαρά ο φόβος και η αγωνία που είχε.....

Το αποφάσισα... θα βγω οριστικά από την ζωή της... δεν θα την πλησιάσω ποτέ ξανά.....

Πρέπει να την αφήσω να ηρεμίσει... η ζωή μου δεν κάνει για εκείνη...

Από την μεριά Λίνας

Δεν μπορώ να πιστέψω πως βρίσκομαι ξανά σπίτι μου....

Με το που μπήκα κλείδωσα αμέσως τις πόρτες και έλεγξα όλο το σπίτι για να δω ότι είναι όλα ασφαλισμένα...

Αφού βεβαιώθηκα πως όλα ήταν εντάξει... κατευθύνθηκα προς το μπάνιο.... Έβγαλα τα ρούχα μου και έκανα ένα μπάνιο για να χαλαρώσω.... Φόρεσα της πιτζάμες μου και στην συνέχεια ξάπλωσα στο μαλακό κρεβατάκι μου βλέποντας τηλεόραση και τρώγοντας ένα μπολ δημητριακά......

Το μυαλό μου όμως ταξίδευε αλλού....

Λίγους μήνες αργότερα....

Έχει περάσει καιρός από τότε που συνέβη το περιστατικό με τον Drake....

Η ζωή μου περνάει πολύ πιο ήσυχα από τότε....

Όλα είναι πιο ήρεμα στην ζωή μου...

Όμως εξακολουθώ να τον σκέφτομαι....

Το περίεργο είναι πως δεν τον φοβάμαι... απλά σκέφτομαι συνεχώς τον τρόπο που με έσωσε.... Και αυτός ο τρόπος μου προκαλεί ποίκιλα συναισθήματα που δεν μπορώ να εξηγήσω....

* ( • Και κατάφερα και έβαλα καινούργιο κεφάλαιο!!! <3

• Ελπίζω να σας άρεσε!!! <3 :) :D <3 :* :) )


The HuntlandWhere stories live. Discover now